Στο ΜΜΘ ο Εντουάρ Λουί με αφορμή το βιβλίο του “Η Μονίκ δραπετεύει”

“Το ζήτημα της λογοτεχνίας δεν είναι να δείξει στους ανθρώπους πράγματα που δεν μπορούν να δουν, αλλά να τους πει πράγματα που ήδη γνωρίζουν αλλά δεν θέλουν να δουν”.
Στη φράση συρρίκνωσε ο γάλλος συγγραφέας Εντουάρ Λουί (Edouard Louis) την άποψη του περί λογοτεχνίας μιλώντας, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε εκδήλωση του κύκλου “Συγγραφείς του κόσμου ταξιδεύουν στο Μέγαρο” με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο “Η Μονίκ δραπετεύει”.
Ο 32χρονος συγγραφέας που εξέδωσε το 2014 το πρώτο του βιβλίο με τίτλο  “Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ”, μίλησε σε μια κατάμεστη αίθουσα, παρουσία και του Γάλλου προξένου Ζαν Λικ Λαβό, για την εργατική τάξη, την μελαγχολία, τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, την παιδική του ηλικία, την ομοφοβία, οτιδήποτε δηλαδή περιγράφει στα αυτοβιογραφικά, κατά βάση, βιβλία του. Απαντώντας σε ερωτήματα που του έθεσαν ο πρόεδρος της Τεχνόπολης του δήμου Αθηναίων Κωστής Παπαϊωάννου και η ψυχολόγος Έλενα Ολγα Χρηστίδη, ο Εντουάρ Λουί μίλησε καταρχάς για την μητέρα του στην οποία αναφέρεται και στο τελευταίο του βιβλίο, τονίζοντας πόσο σημαντικό ήταν για εκείνη να αισθανθεί όμορφη όταν χώρισε από τον τελευταίο της σύντροφο.
“Το πρώτο πράγμα που έκανε όταν απελευθερώθηκε από τον άνθρωπο που ήταν μαζί, ήταν να ψωνίσει κάποια πράγματα για να αισθανθεί όμορφη. Όλες οι γυναίκες γύρω μου που αρνούνταν να φορέσουν μέικ απ, είχαν την άποψη ότι έκαναν κάτι ανατρεπτικό ενώ από την πλευρά της μητέρας μου, το να φοράει μέικ απ ήταν η δική της επανάσταση”. Αλλωστε, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπάρχει κάτι που είναι εκ φύσεως ανατρεπτικό, τα πάντα εξαρτώνται από την υπάρχουσα κατάσταση, “δηλαδή το κραγιόν μπορεί να είναι στοιχείο επανάστασης ή και υποταγής ανάλογα με το πού ζει και κινείται κανείς”.
Απαντώντας σε ερώτηση για επανάληψη στα βιβλία του, τόνισε ότι προσπαθεί να κατανοήσει τα πράγματα σε βάθος και το να “σκάψει” ήταν πιο σημαντικό από το να προκαλεί εκπλήξεις.
“Δεν με ενδιαφέρει η ιδέα της έκπληξης στον αναγνώστη, η επανάληψη είναι μια πράξη ριζοσπαστική και όμορφη” είπε, κάνοντας παράλληλα μνεία στη μελαγχολία και το δικαίωμα σ΄αυτήν.
“Τι γίνεται όταν ο κόσμος που “φτάνεις”, δεν είναι αυτός που ονειρευόσουν και όλοι σου λένε ότι πρέπει να είσαι ευτυχισμένος αφού ταξιδεύεις στον κόσμο και γράφεις βιβλία; Έψαξα το ζήτημα της πολιτικής πρόσβασης στη μελαγχολία, αν είσαι μεγαλοαστός και είσαι μελαγχολικός θα σε πουν ρομαντικό αλλά για την εργατική τάξη, η μελαγχολία είναι το παράπονο”. 
Ο Εντουάρ Λουί τόνισε ότι δεν πιστεύει ότι μπορούν να συνδυαστούν μαζί όλα τα κινήματα και οι ιδέες, υπογραμμίζοντας ότι το κάθε κίνημα αξίζει το δικό του λόγο, τη δική του γλώσσα και ριζοσπαστικότητα.
“Όταν στο Pride του Παρσιού μου έλεγαν να μιλήσω για τον καπιταλισμό, έλεγα ότι τώρα μιλάμε για τα δικά μας δικαιώματα της σεξουαλικότητας. Όταν συμμετείχα σε εκδηλώσεις για τα “κίτρινα γιλέκα”, άκουγα ομοφοβικά σχόλια και έλεγα γιατί τα κάνετε, ήταν όμως άλλο το θέμα εκεί,  γιατί μιλούσαμε για τη φτώχεια. Καλύτερα να διαιρούμε τα κινήματα και το καθένα να εξυπηρετεί το δικό του σκοπό”. Για τον 32χρονο συγγραφέα, κάποιες φορές η δημοκρατία είναι η τέχνη του να κλείνεις κάποια ζητήματα για να ανοίξεις κάποια άλλα, έτσι μπορεί να δημιουργηθεί κάποιος χώρος.
Μιλώντας για τη ντροπή που έχει σημαντικό ρόλο στα βιβλία του, είπε ότι πέρασε όλη την παιδική του ηλικία με ντροπή για το σώμα του και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. 
“Η σεξουαλική μου ντροπή έγινε ένα είδος ταξικής ντροπής και όταν αργότερα μπήκα σε ένα άλλο περιβάλλον όπου η ομοφυλοφιλία δεν απορρίπτονταν, συνάντησα ένα άλλο είδος ταξικής ντροπής”.
Ο Εντουάρ Λουί τόνισε ότι κατάφερε να “δραπετεύσει” από την ζωή που είχε, όπως και η μητέρα του, γιατί ήταν λιγότερο ελεύθεροι από τους άλλους και ως καταπιεσμένοι δεν πίστευαν ποτέ ότι η ζωή τους ήταν αποτέλεσμα των επιλογών τους.
“Αποφασίσαμε να πάρουμε πίσω αυτό που μας στερούσανε. Δεν δραπέτευσα επειδή ήμουν πιο έξυπνος αλλά η βία μπορεί να έρθει και να σου δείξει τον δρόμο”….
Νατάσα Καραθάνου
*Επισυνάπτονται φωτογραφίες του Σάκη Γιούμπαση που παραχωρήθηκαν από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης