Τις σκέψεις του για τον ΠΑΟΚ, στο πεντάμηνο από την αρχή της φετινής αγωνιστικής σεζόν που αποτελεί τον καθοδηγητή του από τον πάγκο, εξέφρασε ο Μάσιμο Καντσελιέρι.
Ο Ιταλός τεχνικός τοποθετήθηκε εκ βαθέων, με συνέντευξή του σε επίσημο προφίλ της ΚΑΕ ΠΑΟΚ στο διαδίκτυο, μιλώντας ακόμη για τον εαυτό του, τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη, τα προσωπικά όνειρά του, αλλά και το όνειρο που έχει για τον «Δικέφαλο».
Ο προπονητής των «ασπρόμαυρων», αναλυτικά, είπε:
Ο ΠΑΟΚ είναι 3ος στο πρωτάθλημα, πρώτος στην Ευρώπη και στο Final8 του Κυπέλλου. Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά;
«Ξυπνήστε μας από το όνειρο. Δεν είναι και άσχημο αυτό που έχουμε κάνει. Εντάξει, είμαστε τρίτοι μαζί με άλλες ομάδες, αλλά σε ένα μικρό πρωτάθλημα όπως αυτό πρέπει να έχεις τη διαφορά των πόντων με τους υπόλοιπους και ευτυχώς εμείς έχουμε κερδίσει αυτούς που θα έπρεπε.
Για μένα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η θέση, αλλά το ρεκόρ είναι αυτό που μετράει. Το σημαντικό για εμάς είναι να αποκτήσουμε το συντομότερο δυνατό μία συνοχή ώστε να μην μπλέξουμε σε περιπέτειες. Αυτός ήταν ο στόχος. Είμαστε πλέον μακριά από αυτό και σε ένα μικρό πρωτάθλημα όταν είσαι μακριά, είσαι καλά. Αυτό είναι το καλό για το Ελληνικό πρωτάθλημα. Είμαστε σε αυτό το σημείο αυτή την στιγμή και θέλουμε να το απολαύσουμε. Δεν ξέρω αν θα κρατήσει ως το τέλος, αλλά όσο ισχύει, ας απολαύσουμε την στιγμή».
Προφανώς είστε ικανοποιημένος;
«Κοιτάξτε, είμαι εκείνος ο άνθρωπος που θέλει να είναι ευχαριστημένος στο τέλος. Αρκετές φορές στο παρελθόν, υπήρξα ο… βασιλιάς της πόλης το Δεκέμβριο, αλλά εκείνος ο τύπος που μπαίνει κάτω από την γκιλοτίνα στο τέλος. Θα ήθελα να περιμένω και να μην βρεθώ ξανά κάτω από την γκιλοτίνα».
Τι σας ικανοποιεί περισσότερο από την ομάδα σας μέχρι τώρα;
«Είμαι ευχαριστημένος από τον τρόπο με τον οποίο οι παίκτες πήραν αυτή την ευκαιρία. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ένα περίεργο ον, αλλά έτσι δεν είμαστε στον ΠΑΟΚ; Κάτι όχι συνηθισμένο, ακόμη και το έμβλημα, που έχει δύο κεφάλια, όχι ένα. Είναι μία κατάσταση που είναι περίεργη.
Για παράδειγμα σχεδόν όλοι όσοι είναι εδώ, έχουν μία προσμονή για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Αλλά το κάνουν αυτό χρησιμοποιώντας το παρόν. Ούτε το μέλλον, ούτε όμως και το παρελθόν. Ζώντας την κάθε μέρα ξεχωριστά και μαζί αυτή την εμπειρία της φετινής σεζόν όλοι μαζί, νομίζω ότι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Ο Φρανκ Μπάρτλεϊ σε συνέντευξή του μετά το παιχνίδι μας στην Καρδίτσα, είπε κάτι που με έκανε να σκεφτώ πολύ, το πόσο αυτά τα παιδιά έχουν ταιριάξει, τόσο μέσα, όσο και έξω από το παρκέ. Υπάρχουν ομάδες, όπου οι παίκτες έχουν καλή χημεία μέσα στο γήπεδο, αλλά μπορεί να μην μιλάνε καν στα αποδυτήρια. Ο καιρός έχει περάσει και είμαστε πλέον σε μία κατάσταση όπου αυτό μετράει. Και αυτή η σύμπνοια μας βοηθάει πολύ για να φτάσουμε ή και να ξεπεράσουμε τα όρια μας. Υπάρχει κάτι που πρέπει να πούμε για αυτή την ομάδα, ότι ξεπερνάμε τα όριά μας. Όλοι μας, οι προπονητές και οι παίκτες που λειτουργούμε μέχρι τώρα έχοντας ξεπεράσει τα όρια μας».
Πως επιτεύχθηκε αυτή η χημεία στην ομάδα;
«Νομίζω ότι η χημεία έχει δημιουργηθεί από τους παίκτες. Αυτοί είναι που έχτισαν αυτή την σπουδαία χημεία μεταξύ τους. Η δική μου δουλειά είναι να μην καταστρέψω αυτή την χημεία. Προσπαθώ να ακολουθήσω τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν. Προσπαθώ να μην κάνω λάθη και να μην χαλάσω αυτή την λεπτή γραμμή που υπάρχει στη χημεία μιας ομάδας.
Είναι κάτι πολύ εύθραυστο και θέλει προσοχή για να μην το ξεπεράσεις ή δημιουργήσεις πρόβλημα σε αυτό. Για αυτό και θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολη η δουλειά μου στη λογική του να αποφύγω να κάνω λάθη που θα χαλάσουν αυτή την χημεία. Θέλω να είμαι αυτός που θα το φροντίσει όλο αυτό. Οι παίκτες κάνουν εξαιρετική δουλειά και εγώ θα πρέπει να τους προστατεύσω από το να ενθουσιαστούν υπερβολικά ή να απογοητευτούν, ανάλογα με την στιγμή. Αυτή είναι η δουλειά μου, να βοηθήσω ώστε αυτή η χημεία να συνεχίσει να υπάρχει στην ομάδα».
Πως αισθάνεστε μετά από 5 μήνες στην ομάδα;
«Αισθάνομαι πολύ καλά. Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα εδώ και σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω το μπάσκετ. Θα έλεγα ότι βρήκα το σωστό μέρος ώστε να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και ταυτόχρονα οι υπόλοιποι να αποδέχονται αυτό που είμαι. Και είναι περίεργο ότι όλο αυτό για πρώτη φορά μου επέτρεψε να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να σκεφτώ τα πράγματα που έκανα στο παρελθόν και τα οποία δεν δούλεψαν. Μερικές φορές η χημεία είναι μεταξύ ενός προσώπου και της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Εγώ για παράδειγμα αισθάνομαι ότι είμαι σε μία κατάσταση όπου οι γύρω μου πιστεύουν σε μένα, με αφήνουν να κάνω τα πράγματα που συνηθίζω να κάνω. Νομίζω ότι λέγεται επίγνωση της κατάστασης. Είμαι σχεδόν 53 ετών και έχω την επίγνωση ότι αναγνωρίζοντας τα λάθη που έκανα στο παρελθόν, αυτό μπορεί να με κάνει όχι μόνο καλύτερο προπονητή, αλλά και καλύτερο άνθρωπο. Οι άνθρωποι που είναι γύρω μου με βοήθησαν σε αυτή τη διαδικασία. Αποδέχτηκαν πρώτα αυτό που είμαι και με άφησαν να κάνω την δουλειά μου. Ποτέ δεν μου είπαν κάνε αυτό. Στο παρελθόν, αρκετές φορές μου έλεγαν «είσαι καλός προπονητής, αλλά είσαι πολύ σκληρός. Κάνεις αυτό, κάνεις εκείνο…». Δεν θέλω να πω ψέματα στον εαυτό μου. Είναι δύσκολο να πεις «ναι έχεις δίκαιο, τώρα θα αλλάξω». Κάθε ένας από εμάς και σε οποιαδήποτε ηλικία χρειάζεται μία διαδικασία. Δεν θέλω να μιλήσω πολύ γιατί είναι ακόμη νωρίς, αλλά νομίζω ότι σε αυτούς τους πέντε μήνες έχω αλλάξει πολύ. Και αυτό έχει γίνει εξαιτίας των συνεργατών μου, της διοίκησης, όλων των ανθρώπων που είναι γύρω μου και φυσικά της ομάδας.
Για πρώτη φορά δεν μου είπαν, αυτό είναι εντάξει, αλλά πρέπει να το κάνεις έτσι. Για μένα ήταν κάτι σαν σοκ. Μου είπαν ότι είναι εντάξει, χωρίς να κάνουν κάποιο άλλο σχόλιο. Και μετά άρχισα να σκέφτομαι τι είχε γίνει στο παρελθόν και είδα, ότι έλεγαν ότι είναι οκ, αλλά προσπαθούσαν να με πιέσουν να αλλάξω. Εδώ όμως το έκαναν με έναν τρόπο που με βοήθησε να προχωρήσω τη διαδικασία για να κάνω την δουλειά μου. Αυτό είναι που κατάλαβα αυτή την χρονιά μέχρι τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, γιατί είναι κάτι που με βοήθησε πολύ. Και είναι και αυτή η αίσθηση της οικογένειας. Όπως όταν εκπαιδεύεις το παιδί σου. Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Για μένα η εκπαίδευση είναι έτσι. Πρέπει πρώτα να τον αφήσεις να μιλήσει και μετά να προσαρμοστείς. Πιστεύω λοιπόν ότι ο ΠΑΟΚ μου έμαθε πολλά, χωρίς να υπάρχει η πρόθεση να γίνει κάτι τέτοιο. Ο ΠΑΟΚ για μένα είναι η ομάδα, το επιτελείο και οι άνθρωποι. Όταν σε σταματούν στο δρόμο και σου λένε ευχαριστώ, αυτό είναι μία πολύ μεγάλη λέξη. Σε γεμίζει υπευθυνότητα. Το ευχαριστώ δεν είναι συγχαρητήρια. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο».
Πως αισθανθήκατε όταν ακούσατε τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ να φωνάζουν το όνομά σας;
«Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Έχω υπάρξει και σε άλλες καταστάσεις που το άκουσα. Είναι ίσως η πρώτη φορά σε μία τέτοια ομάδα. Όλοι ξέρουν ότι αυτή την ομάδα την αγαπούν πολύ οι οπαδοί της και την μισούν πολύ οι υπόλοιποι. Όταν ο κόσμος έχει μεγάλο μίσος, αυτό μερικές φορές υποδηλώνει ένα κρυφό σεβασμό. Δεν έχεις έντονα συναισθήματα για κάποιον, αν δεν σημαίνει κάτι για σένα. Απλά, δεν σε ενδιαφέρει. Αν σε ενδιαφέρει, δείχνει ότι σέβεσαι υπό μία έννοια.
Το να είσαι σε μία τέτοια ομάδα και να κάνεις κάτι για τους φιλάθλους, σου δίνει ευθύνη. Σε κάνει κατά μία έννοια να μην είσαι ποτέ ευχαριστημένος για αυτά που κάνεις, γιατί η υπευθυνότητα είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, αν μη τι άλλο της δικής μου, και έτσι θέλεις να το κάνεις να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Είναι όμως κάτι όμορφο, πολύ όμορφο».
Είναι η πρώτη φορά όμως που ακούσατε κάτι τέτοιο…
“Τι εννοείς; Είναι τρελός ο Ιταλός; Αυτό είναι πολύ ωραίο…”
Πως είναι η σχέση σας με τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ;
«Αγαπάμε πραγματικά τους φιλάθλους μας και προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε ότι μας αρέσει ο τρόπος που μας συμπαραστέκονται. Κάθε βήμα είναι σημαντικό για να δούμε την αντίδρασή τους. Όταν θέλεις να βγεις έξω με μία κοπέλα, αρχικά προσπαθείς να της εξηγήσεις κάποια πράγματα γιατί δεν σε ξέρει. Οι φίλαθλοί μας δεν ήξεραν την ομάδα μας, δεν ήξεραν εμένα, δεν ήξεραν ουσιαστικά τίποτα. Βήμα-βήμα λοιπόν, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα δρόμο, που θα οδηγήσει σε μία μεγάλη πλατεία όπου θα συναντηθούμε. Γιατί πιστεύω ότι στο δεύτερο μέρος της σεζόν θα χρειαστούμε υποστήριξη, στην έδρα μας αν μη τι άλλο, αλλά και εκτός έδρας, γιατί βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί φίλαθλοί μας που έρχονται να μας δουν και εκτός έδρας. Για μένα, το πιο χαρακτηριστικό παιχνίδι για να το εξηγήσω αυτό, ήταν ο αγώνας με την ΑΕΚ. Κερδίσαμε εκείνο το παιχνίδι γιατί είχαμε την στήριξη των φιλάθλων μας. Είχαμε στο τέλος την ενέργεια για να μείνουμε δυνατά στο παιχνίδι. Δίνει ακόμη και σε μένα ενέργεια, όταν το γήπεδο είναι γεμάτο. Και όχι απαραίτητα γεμάτο, αλλά όταν η ατμόσφαιρα είναι ζεστή. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν είναι γεμάτο το γήπεδο, αλλά να είναι ζεστή η ατμόσφαιρα. Μας ενδιαφέρει αυτό, γιατί το χρειαζόμαστε».
Έχετε πολύ έντονες αντιδράσεις και ζείτε πολύ έντονα κάθε στιγμή του αγώνα, Είστε ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος και εκτός παρκέ;
“Υπάρχει ένα πράγμα που προσπαθώ να μην παίρνω μαζί μου, όσα συμβαίνουν στο γήπεδο στη διάρκεια της ημέρας. Θέλω να είμαι πιο έτοιμος όταν είμαι εκτός γηπέδου και κάνω τις επιλογές, κυρίως για τους ανθρώπους με τους οποίους θα μοιραστώ την προσωπική μου ζωή.
Είμαι γενικά μοναχικός. Περνάω κυρίως με την οικογένειά μου και μόνο αν βρω κάποιον με τον οποίο είμαι στην ίδια σελίδα. Συνεπώς θα έλεγα ότι είμαι τελείως διαφορετικός και περισσότερο ήρεμος. Αλλά αυτό που βλέπετε έρχεται πρωτίστως από την ανδρεναλίνη, από το γεγονός ότι προτιμώ να μάχομαι και όχι να φεύγω στα δύσκολα, όπως επίσης προέρχεται και από το πάθος. Έχω πει πρόσφατα σε μία άλλη συνέντευξη ότι είμαι έτσι γιατί είμαι συγκεντρωμένος. Είναι πολύ εύκολο για τον κόσμο να πει ότι αυτός είναι τρελός, να βάλουν βίντεο ή να σχολιάσουν τις αντιδράσεις μου. Ειλικρινά όμως, δεν αντιδρώ με αυτό τον τρόπο για να προκαλώ σχόλια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πως θα βοηθήσω την ομάδα μου και θα τους περάσω την ενέργεια και το πάθος μου. Αυτός είναι ο μοναδικός μου στόχος. Εδώ, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονιά, όταν φωνάζω σε κάποιον χαμογελάω. Αυτό είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας του ΠΑΟΚ…».
Πόσες ώρες έχετε για τον προσωπικό σας χρόνο την ημέρα;
«Δύο…».
Άρα οι 24 ώρες μίας ημέρας δεν είναι αρκετές;
«Θα ήθελα να έχω περισσότερες ώρες. Υπάρχουν μερικά χόμπι που δεν μπορώ πλέον να τα εξασκήσω. Κυρίως η μουσική. Να ακούω ή να παίζω μουσική. Δεν έχω κανένα κρυφό ταλέντο. Γενικά δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο ταλέντο στη μουσική, αλλά προσπαθώ ντραμς και μπάσο. Και λίγη κιθάρα…
Όταν ήμουν νεότερος, η μουσική ήταν το πάθος μου, μαζί με το μπάσκετ. Ακούω πολύ μουσική, αλλά ο χρόνος δεν είναι αρκετός. Κυρίως γιατί η κόρη μου ακούει Ιταλική pop μουσική, ενώ εμένα μου αρέσει η Αμερικάνικη Indie Rock. Όταν είμαστε μαζί, γίνεται μάχη. Ξεκινά να ακούσει κάτι, δεν θέλω να την πιέσω, οπότε καταλήγω να μην ακούω μουσική. Είναι αυτές οι λίγες ώρες που έχω να περάσω με την οικογένειά μου και είναι η ευχαρίστησή μου. Δεν είναι πολλές 2-3 ώρες, αλλά θέλω να είναι ποιοτικές…»
Ποιο είναι το πιο πολύτιμο που έχετε πάνω σας;
«Υποθέτω το μούσι…»
Υπάρχει κάποια ξεχωριστή ιστορία για το μούσι σας;
«Ξέρεις την ιστορία. Είχα συνήθως μικρότερο μούσι, περίπου όπως ο βοηθός μου ο Μπάμπης (Καραΐσκος). Η μητριά μου είπε ότι είναι καλύτερο πιο μακρύ, το πήρα προσωπικά και από τότε το άφησα να μεγαλώσει γιατί μου άρεσε. Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία και για αυτό δεν πρόκειται να το κόψω αν για παράδειγμα κερδίσουμε το πρωτάθλημα ή την Ευρωλίγκα. Δεν είμαι αυτός ο τύπος, οπότε εάν ρωτήσεις η απάντηση είναι όχι».
Πως είναι η ζωή σας στην Ελλάδα;
«Η κουλτούρα είναι πολύ κοντά στη δική μου. Γνωρίζω μόνο τη ζωή στη Θεσσαλονίκη, οπότε θα πω ότι περνάω καλά, πολύ καλά. Και εγώ και η οικογένειά μου, μπορώ να μιλήσω εκ μέρους τους. Οτιδήποτε έχουμε ζήσει εδώ, είναι μία προσπάθεια του κόσμου να συνδεθείς μαζί του. Από την εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορες πόλεις και χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας, συνέβαινε κάτι που πραγματικά σιχαίνομαι. Και είναι κάτι που συμβαίνει πάντα. Πηγαίνεις σε μία πόλη και είτε το πρώτο πρόσωπο που συναντάς, είτε ο πρόεδρος, είτε κάποιος άλλος, ίσως ο μάνατζέρ σου και αρχίζει να σου λέει… «Θα δεις, θα σου αρέσει πολύ η πόλη, το φαγητό είναι υπέροχο, η θάλασσα». Αυτό δεν ισχύει για τη Θεσσαλονίκη, αλλά συγνώμη, γνωρίζεις τι μου αρέσει αρχικά; Γιατί μου λες ότι η πόλη σου είναι όμορφη, χωρίς να γνωρίζεις ποιο είναι το στυλ μου; Στη Θεσσαλονίκη είναι διαφορετικά. Σε ακούν, σε ρωτούν τι θέλεις να κάνεις και σου λένε, πάμε να το κάνουμε.
Δεν σου λένε «το κρέας είναι υπέροχο». Είμαι χορτοφάγος, δεν με ενδιαφέρει εάν έχετε το καλύτερο κρέας στον κόσμο. Δεν το τρώω.
Η θάλασσα είναι υπέροχη. Δεν μου αρέσει η θάλασσα. Μου αρέσουν τα βουνά. Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα. Για αυτό μερικές φορές είναι καλύτερο να ακούς πρώτα. Εδώ είναι διαφορετικά. Σου λένε, τι θέλεις; Κρέπα; Θα σου μαγειρέψω κρέπα. Τι θέλεις; Τυρί. Έχουμε καλό τυρί… Αυτός ο τρόπος βοηθά να γίνει πιο γρήγορα η διαδικασία…».
Υπάρχει κάτι που σας άρεσε τόσο πολύ στη Θεσσαλονίκη;
«Κάναμε καλή επιλογή με το σπίτι μας, που έχει θέα τη θάλασσα. Είναι κάτι που φέρνει ηρεμία, το πρωί και το βράδυ. Δεν το ήξερα αυτό.
Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση στη ζωή μου. Δεν είχα ζήσει παρόμοια κατάσταση στη ζωή μου. Αυτή είναι η πρώτη φορά και δεν το σκέφτηκα ποτέ, δεν ξέρω το γιατί, αλλά είναι πολύ μαγικό».
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο;
«Με ειλικρίνεια… Είναι μία ακόμη δύσκολη ερώτηση. Το προσωπικό μου όνειρο είναι να έχω τη δυνατότητα να παρέχω το καλύτερο δυνατό στην οικογένειά μου και όσο περισσότερο μπορώ. Αυτός είναι ο λόγος που πιέζω τον εαυτό μου στα όρια».
Ποιο είναι το όνειρό σας για τον ΠΑΟΚ;
«Αυτή η ομάδα έχει μεγάλη ιστορία. Καταλαβαίνω ότι οι φίλαθλοι θέλουν τίτλους, θέλουν κάτι. Για να είμαστε ρεαλιστές, αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο αυτή την εποχή, γιατί υπάρχουν δύο ομάδες που κυριαρχούν για διάφορους λόγους. Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε αυτό. Την ίδια στιγμή όμως, το να γίνεις η πιο αγαπητή ομάδα στην ιστορία του ΠΑΟΚ χωρίς να έχεις κερδίσει έναν τίτλο, μπορεί να είναι ένα όνειρο για μένα. Αυτό είναι το όνειρο…».