Πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού, ένας φανταστικός χαρακτήρας, σε μια ταινία όπου ο πρωταγωνιστής από… θύμα bullying μετατρέπεται -με σκληρή δουλειά και προπόνηση- σε μαχητή και μετέπεια νικητή; Ψυχολόγοι δεν είμαστε για να δώσουμε μια εξήγηση, ωστόσο, στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Δημητρόπουλου, ο χαρακτήρας του Ντάνιελ Λαρούσο ή Ντάνιελ Σαν όπως τον έλεγε ο δάσκαλός του, Μίστερ Μιγιάγκι, στις ταινίες Καράτε Κιντ, φαίνεται πως λειτούργησε εκπαιδευτικά. Όχι πως το είχε ανάγκη, δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και με δική του σχολή στο άθλημα του ταεκβοντό, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν βλέπεις την ταινία 10 φορές την ημέρα, σε μια ηλικία όπου το παιδικό μυαλό είναι… σφουγγάρι, τότε η ταύτιση με τον ήρωα-πρωταγωνιστή, είναι περίπου δεδομένη.
Και ο Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος κατάφερε στην ηλικία των 19 ετών (παρά κάτι μήνες) να είναι νικητής, χωρίς μάλιστα τα… καψόνια του δασκάλου του, με το «διδακτικό» βάψιμο των ξύλινων μαντρών και το εξίσου «διδακτικό» γυάλισμα των αυτοκινήτων! Αντ` αυτού, ο Ζωγραφιώτης αθλητής του Βύρωνα, κάτοχος 3 μεταλλίων σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Ολυμπιακού ταεκβοντό, πάλευε με τον ίδιο τον εαυτό για να μπορέσει να βρει ισορροπίες στα μεταβατικά στάδια που κλήθηκε να περάσει από την εποχή που ήταν στην κατηγορία των παίδων, μέχρι και σήμερα που είναι σε αυτή των ανδρών, δουλεύει σκληρά έστω κι αν υποστηρίζει ότι μια επίσκεψή του στον σύλλογο για προπόνηση είναι σαν να βγαίνει βόλτα παρέα με τους φίλους του και βάζει… ετήσιους στόχους, ώστε να αποσπάσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα ανά χρονιά! Και μέχρι σήμερα, τα έχει καταφέρει περίφημα…
Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) συνάντησε τον Κωνσταντίνο Δημητρόπουλο στον Βύρωνα, μερικές μόλις ημέρες μετά την κατάκτηση του σπουδαιότερου -έως σήμερα- μεταλλίου που έχει πάρει σε επίπεδο ανδρών: του χρυσού στο Belgian Open. Ένα μετάλλιο που αν μην τι άλλο τον βάζει στο… κυνήγι των Γκραν Πρι όπου συγκεντρώνονται οι 32 καλύτεροι της βαθμολογίας σε κάθε κατηγορία και υπό προϋποθέσεις σε διαδικασία ενσωμάτωσης στην προολυμπιακή μας ομάδα, έστω κι αν η κατηγορία στην οποία αγωνίζεται είναι μη Ολυμπιακή και οι πιθανότητες για να διεκδικήσει το «εισιτήριο» για το Παρίσι περιορισμένες αλλά όχι μηδαμινές δεδομένου ότι βρισκόμαστε μόλις οκτώ μήνες πριν το πέσιμο της… καρό σημαίας όσον αφορά στις προκρίσεις για τη γαλλική πρωτεύουσα!
«Τρελή επιθυμία να πάω στο Ευρωπαϊκό παίδων»
Στην προσπάθειά μας να τον… χαλαρώσουμε, τον βάλαμε σε διαδικασία να θυμηθεί την πρώτη του επαφή με το άθλημα στον σύλλογο του πατέρα του στην περιοχή του Ζωγράφου και τις προσπάθειες ως μικρό παιδάκι να… κλωτσήσει, όπως έκαναν οι μεγαλύτεροί του την ώρα της προπόνησης. Αφού του δημιουργήσαμε τις αναμνήσεις για το άθλημα που όπως λέει αγαπάει πολύ από μικρός, «όχι μόνο το αγωνιστικό κομμάτι αλλά και όλη τη φιλοσοφία του ταεκβοντό» (σ.σ. γνωρίζει μάλιστα και πολύ καλό poomsae), αλλά και για τη χαρά που είχε όταν κέρδισε το πρώτου του μετάλλιο στα… -27 κιλά και μάλιστα χρυσό στο Kim e Liu σε ηλικία 9 ετών («δεν κοιμήθηκα το βράδυ. Έβλεπα τον αγώνα μου σε βίντεο. Ένοιωθα όπως ο πρωταγωνιστής της αγαπημένης μου ταινίας»), φτάσαμε την… χάλκινη ευρωπαϊκή περίοδο!
«Είχα τρελή επιθυμία να πάω στο ευρωπαϊκό παίδων του 2018. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες, τελικά επιτεύχθηκε ο στόχος, μέσα από έναν αγώνα που κρίθηκε στις επαφές και στα χαρτάκια των διαιτητών. Κι ενώ τις περισσότερες φορές δεν πανηγυρίζω, σε εκείνη την περίπτωση, φώναζα σαν τρελός. Μου φαινόταν απίστευτο που θα έπαιρνα μέρος σε ευρωπαϊκό, το οποίο ήθελα τόσο πολύ. Στην Ισπανία όπου έγινε το Ευρωπαϊκό, ήμουν ο εαυτός μου μέχρι και τη στιγμή που εξασφάλισα μετάλλιο. Στη συνέχεια, το μυαλό μου ήταν σαν να άδειασε. Χαλάρωσα. Προφανώς επαναπαύτηκα στις δάφνες του μεταλλίου, κάτι που δεν συνέβη στα άλλα δύο μετάλλια που ήρθαν μέσα στο 2021. Είμαι σίγουρος ότι στην Ισπανία, εάν δεν είχα χαλαρώσει, θα είχα φτάσει μέχρι τον τελικό και γιατί όχι και στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου», είπε ο πρωτοετής φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ.
«Βγήκα κερδισμένος από την καραντίνα»
Ο Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος τρία χρόνια αργότερα έφτασε σε δύο ακόμη ευρωπαϊκά χάλκινα μετάλλια, παρά το γεγονός ότι ενδιάμεσα είχε προκύψει η πανδημία και το λουκέτο στον παγκόσμιο αθλητισμό.
«Δεν θα ήταν υπερβολή να πω, ότι από την καραντίνα βγήκα κερδισμένος. Γιατί πολλοί αθλητές σταμάτησαν να προπονούνται, μη γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει με τον κορονοιό και την υγειονομική κρίση. Δεν ξέραμε πότε θα παίξουμε αγώνες κι αν μπορούσαμε να κάνουμε ξανά προπόνηση όπως κάναμε πριν. Εμένα με ιντρίγκαρε όλο αυτό και έκανα ότι περνάει από το χέρι μου για να μη χάσω τη φόρμα μου. Και η αλήθεια είναι ότι με τη λήξη της καραντίνας ένοιωσα πιο προπονημένος από ποτέ. Με τη βοήθεια του πατέρα μου αλλά και του προπονητή μου, επέστρεψα στα τερέν και ένοιωθα σαν να μην είχα λείψει ούτε μέρα. Ήμουν σε εξαιρετική φόρμα».
«Μετάλλιο ως αουτσάιντερ»
Και αφού λήγει η καραντίνα και ο παγκόσμιος αθλητισμός βρίσκει σιγά-σιγά τους ρυθμούς του, ο Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος ταξιδεύει στο Ταλίν για το Ευρωπαϊκό U21 ως… αουτσάιντερ, σε μια δύσκολη κατηγορία με φοβερό ανταγωνισμό και μόλις στην 2η χρονιά ως έφηβος.
«Ενώ συνήθως έχω άγχος, ειδικά λόγω της δυσκολίας που είχε η κατηγορία των συνολικά 50 και κάτι αθλητών, στο Ταλίν ένοιωσα τα πόδια μου να πετάνε. Η ψυχολογία ήταν στα καλύτερά της. Είχα καθαρό μυαλό και σε όλους τους αγώνες μου ήμου 2-3 κινήσεις μπροστά από τους αντιπάλους μου. Δεν έβλεπα ότι θα πάρω μετάλλιο, μέχρι τη στιγμή του προημιτελικού, εκεί όπου έδωσαν το 110% του εαυτού μου. Δεν επέτρεψα στον αντίπαλό μου να με ακουμπήσει. Ήμουν απίστευτα συγκεντρωμένος. Και κάπως έτσι ήρθε και το δεύτερο μετάλλιο, χάλκινο κι αυτή τη φορά αφού στη συνέχεια δεν μπόρεσα να κερδίσω τον Κροάτη, με τον οποίο από εκείνη την ημέρα και μέχρι σήμερα, έχουμε συναντηθεί πολλές φορές αντίπαλοι σε αγώνες και πότε κερδίζει ο ένας και πότε ο άλλος», τόνισε ο Δημητρόπουλος, ο οποίος όπως μαρτυρά θα ξεχάσει δύσκολα τον προημιτελικό στο ευρωπαϊκό εφήβων (σ.σ. εκεί όπου ήρθε το τρίτο κατά σειρά χάλκινο μετάλλιο) στη Βοσνία.
«Είχα άγχος γιατί προερχόμουν από τον ευρωπαϊκό U21 όπου είχα κερδίσει μετάλλιο. Έτσι μου είχε μπει η ιδέα ότι δεν θα μπορούσα να φύγω από το Σεράγεβο χωρίς να κατακτήσω μετάλλιο. Δεν ένοιωθα καλά με τον εαυτό μου. Έπαιζα τραυματίας από τον πρώτο γύρο του προημιτελικού, δεν έγραφαν οι πόντοι, δεν έγραφαν οι θώρακες, οι κάσκες, κουράστηκα πολύ γρήγορα. Τίποτα δεν πήγαινε καλά, ωστόσο είχα επαφή με το σκορ και πολλές φορές βρέθηκα μπροστά. Στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα έχανα και κατάφερα να πάρω ένα κεφάλι πριν το φινάλε. Πίστευα ότι εφόσον δεν είχαν γράψει τα προηγούμενα, δεν θα έγραφε ούτε κι εκείνο. Δεν γύρισα να κοιτάξω τον πίνακα. Δεν ήθελα να χάσω επαφή με τον αντίπαλο. Τελειώνει ο αγώνας και γυρίζοντας στην εξέδρα βλέπω τους συναθλητές μου στην ελληνική αποστολή να πανηγυρίζουν, τον προπονητή μου να κάνει το ίδιο και τότε κατάλαβα ότι κάτι καλό είχα πετύχει. Στη συνέχεια, ο γιατρός μου είπε να μην παίξω στον ημιτελικό. Μπήκα μέσα μόνο και μόνο για την παρουσία. Έχασα στις ποινές, ωστόσο το συναίσθημα της κατάκτησης του μεταλλίου και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο, ήταν μοναδικό».
Mind Game… Από τους έφηβους στους άνδρες
Η μετάβαση από την κατηγορία των εφήβων σε αυτήν των ανδρών, σε όλα τα αθλήματα, κρύβει παγίδες. Μέχρι τη στιγμή που θα καταλάβεις τις διαφορές. Και ευτυχώς ο Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος τις αντιλήφθηκε νωρίς. «Νοοτροπία και σκέψη μέσα στον αγώνα. Στους αγώνες των ανδρών υπάρχει περισσότερη τακτική. Θέλει προσήλωση, μυαλό, να διαβάζεις τον αντίπαλό σου. Φυσικά χρειάζεται δύναμη και ταχύτητα, όμως τα πάντα είναι παιχνίδια του μυαλού. Όσο κι αν υπολείπεται ένας αθλητής από τον αντίπαλό του σε ύψος, ταχύτητα κ.ο.κ., μπορεί να κερδίσει με σωστή τακτική. Και στο Presidents Cup της Αλβανίας, όπου δεν είχα καθόλου βαθμολογία με αποτέλεσμα να πέσω απευθείας στα βαθιά, το κατάλαβα από τους πρώτο κιόλας αγώνα. Δεν πήρα μετάλλιο, αλλά με τον τρόπο που αγωνίστηκα απέναντι στον Καζάκο που ήταν Νο-4 στον κόσμο, ήταν λες και βρέθηκα στο βάθρο των νικητών εκείνης της διοργάνωσης», είπε ο νεαρός αθλητής, ο οποίος μέσα τη χρονιά και στο πλαίσιο της διαδικασίας στην οποία βρίσκεται για να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη των -54 κιλών, συμμετείχε στα τουρνουά της Βουλγαρίας και του Βελγίου. Με εντυπωσιακά μάλιστα αποτελέσματα, αφού στην πρώτη περίπτωση ήταν δεύτερος, ενώ στο Λόμελ, βρέθηκε στην κορυφή της κατηγορίας του.
«Προερχόμουν από ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα που με είχε αφήσει πικραμένο, έστω κι αν ήμουν ένατος στην πρώτη μου παρουσία σε τέτοια διοργάνωση. Στην κλήρωση βρήκα απέναντί μου τον Ούγγρο Σαλίμ, τον κορυφαίο για μένα αθλητή της κατηγορίας και δυστυχώς δεν μπόρεσα να φύγω με κάτι καλύτερο από το Μεξικό. Εάν είχα διαφορετική κλήρωση πιστεύω ότι θα προχωρούσα πεντάδα. Είχα καλή ψυχολογία, η οποία θα μπορούσε να με βάλει ακόμα και στα μετάλλια. Ανεξάρτητα πάντως την πικρία μου, από το Μεξικό πήρα πολλά. Το τουρνουά αυτό με έκανε πιο δυνατό. Πήρα απίστευτες εμπειρίες, αφού για πρώτη φορά αγωνιζόμουν σε ένα τουρνουά τόσο υψηλού επιπέδου. Και οι εμπειρίες αυτές, βγήκαν στους αγώνες που έδωσα σε Βουλγαρία και Βέλγιο. Άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόμουν. Ένοιωθα πιο δυνατός και πιο έτοιμος. Έτσι ήρθαν και τα δύο μετάλλιο. Ειδικά στο Βέλγιο, ένοιωσα τρομερή ικανοποίηση που πήρα το χρυσό σε ένα τόσο δύσκολο πρωτάθλημα, απέναντι σε τόσο δυνατούς αντιπάλους. Νοιώθω πανίσχυρος και γι` αυτό τοποθετώ τον εαυτό μου στους καλούς αθλητές της κατηγορίες και σε αυτούς που υπόσχονται πολλά στις μεγάλες διοργανώσεις που έρχονται, όπως στα Γκραν Πρι, όπου θεωρώ ότι θα συμμετέχω βάσει βαθμολογίας», ενώ για τους στόχους που έχει θέσει μέσα στο 2023 είπε ότι «προέχει το Πανελλήνιο πρωτάθλημα για να εξασφαλίσω θέση στην εθνική ομάδα. Κι όταν με το καλό έρθει η πρωτιά στο Πανελλήνιο, τότε θα έρθει η σειρά να σκεφτώ τα Παγκόσμια και τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπως και τα European Games, την Ολυμπιάδα της Ευρώπης. Το 2015 έβλεπα τον Σιμιτσή από το σύλλογό μου να έχει προκριθεί και έλεγα ότι στο μέλλον θα πρέπει να κάνω κι εγώ τις ίδιες εμφανίσεις για να μπορέσω να φτάσω έως εκεί».
«Δεν θέλω να λέω ότι μπορούσα να πάω στο Παρίσι και δεν το έκανα»
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν όνειρο για κάθε αθλητή. Από τον κανόνα αυτό, εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ο Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος, ο οποίος όπως εξομολογείται «ακόμα κι όταν ξεκίνησα από το μηδέν, ένοιωσα ότι μπορώ να κυνηγήσω την πρόκριση για το Παρίσι. Ακόμα την κυνηγάω. Είναι ένας αγώνας που δεν θα τον αφήσω. Εάν δεν το παλέψω, θα έχω μείνει με την απορία ότι μπορούσα και δεν το έκανα. Προτιμώ να μην πάω, αλλά να ξέρω ότι προσπάθησα. Κυνηγάω μεγάλες βαθμολογίες για να μπορέσω να μπω στην προολυμπιακή ομάδα. Να είμαι μέλος αυτής της ομάδας. Να βρίσκομαι ανάμεσα στους κορυφαίους αθλητές που έχει το ελληνικό ταεκβοντό. Πιστεύω ότι εάν συνεχίσω με αυτή τη νοοτροπία και την ίδια δουλειά, έχω ελπίδες να το κυνηγήσω και να ενταχθώ στην προολυμπιακή. Εάν δεν συμβεί, ενώ έχω προσπαθήσει, δεν θα απογοητευτώ. Θα βάλω πλάνο για τους Ολυμπιακούς του 2028. Δεν είναι κάτι που δεν θα με ρίξει. Αντιθέτως θα ξέρω, ότι αυτοί που θα πάνε, θα το αξίζουν. Και θα έχουν προσπαθήσει πάρα πολύ. Η προολυμπιακή ομάδα αποτελείται από εξαιρετικούς αθλητές. Ξεχωριστά ο καθένας έχει πετύχει απίστευτα πράγματα και έχουν ανεβάσει το ελληνικό ταεκβοντό αρκετά ψηλά με τις διακρίσεις που φέρνουν».
Όσον αφορά τη μετάβαση στα -58 από τα -54 κιλά που βρίσκεται τώρα, ξεκαθάρισε ότι «ψυχολογικά είμαι έτοιμος να την πραγματοποιήσω. Θέλω όμως δουλειά σε θέμα ενδυνάμωσης. Ίσως να δοκιμάσω σε κάποιες διοργανώσεις εάν έχω συγκεντρώσει ήδη το μέγιστο των πόντων. Θα το κάνω σίγουρα στα Γκραν Πρι, τα οποία αποτελούν μεγάλη πρόκληση αλλά και τιμή για τους αθλητές που συμμετέχουν, αφού εκεί συγκεντρώνονται οι κορυφαίοι των κορυφαίων. Γενικότερα όμως η μετάβαση δεν είναι δύσκολη. Εξαρτάται πως θα διαχειριστώ το σώμα μου. Πρέπει να πάρω σωστά τα κιλά, με συγκεκριμένη διατροφή, ώστε να δυναμώσω και ανά πάσα στιγμή να μπορώ να κατέβω εκ νέου στα 54. Σίγουρα τα δεδομένα είναι διαφορετικά στα 58 κιλά. Είναι Ολυμπιακή κατηγορία, με πιο συνειδητοποιημένους αθλητές, τους οποίους και ανυπομονώ να αντιμετωπίσω αφού κάποιους εξ αυτών τους είχα είδωλα πριν από μερικά χρόνια».
«Θέλω το μέγιστο που μπορώ κάθε χρονιά»
Ο Ζωγραφιώτης πρωταθλητής δεν έκρυψε ότι τους στόχους τους βάζει ανά χρονιά. «Θέλω το μέγιστο που μπορώ κάθε χρονιά. Πρώτα το Πανελλήνιο για να ενταχθώ στην εθνική ομάδα και στη συνέχεια το Παγκόσμιο στο Αζερμπαϊτζάν τον Μάιο. Στο μυαλό μου όλες οι διοργανώσεις είναι ίδιες. Έχω τη νοοτροπία να βλέπω τους αγώνες μου με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα αντιπάλου», ενώ σχετικά με το φετινό του αγωνιστικό πλάνο είπε ότι «ο μεγάλος μου στόχος είναι μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Φυσικά να έχω μια καλή παρουσία στα Γκραν Πρι και μετάλλιο στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες. Στόχοι που εάν επιτευχθούν τότε θα ανοίξει ο δρόμος και για το Παρίσι. Αν όχι, τότε σηκώνω μανίκια για την επόμενη χρονιά. Άλλωστε, στο πρόγραμμα ενός αθλητή είναι και οι κακές στιγμές. Είναι γεγονός πάντως, ότι τα όνειρά μου και οι βλέψεις μου για το άθλημα δεν έχουν ταβάνι. Δεν μου είναι αρκετή μια διάκριση. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν πετυχαίνω έναν στόχο, είναι ποιος είναι ο επόμενος. Και κινούμαι πάντα με γνώμονα ότι ο ουρανός είναι το όριο μου. Φυσικά κι έχω περάσει κακές στιγμές. Έχω βρεθεί χαμηλά. Αλλά ποτέ δεν τα έχω παρατήσει. Αν το έκανα θα με κυνηγούσαν οι τύψεις για όλη μου τη ζωή. Δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια. Απογοητεύομαι πολλές φορές με τον εαυτό μου, όμως το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να σκεφτώ τι φταίει και δεν τα κατάφερα. Οι αποτυχίες, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, με δυναμώνουν. Με κάνουν πιο συγκεντρωμένο και πιο αποφασιστικό. Υπάρχουν αγώνες που έχω κερδίσει και βγαίνοντας νοιώθω σαν να έχω χάσει. Στο Βέλγιο έπαιξα με έναν αθλητή από το Καζακστάν. Έχασα τον πρώτο γύρο με τεχνικό νοκ άουτ. Άλλοι αθλητές θα ένοιωθαν απογοήτευση. Εγώ νευρίασα με τον εαυτό μου γιατί ήξερα ότι αυτό το αποτέλεσμα δεν με αντιπροσώπευε. Μπήκα με διαφορετική ψυχολογία και από εκείνο τον αγώνα έβλεπα ότι μπορούσα να φτάσω έως το χρυσό, όπως και έγινε».
Αποφόρτιση ίσον βιντεοπαιχνίδια… «το άθλημα θα ανθίσει μέσα από τα esports»
Το ποδόσφαιρο αποτελεί το αγαπημένο του χόμπι, όμως το αποφεύγει για πιθανούς τραυματισμούς. Έτσι αρκείται σε ένα… σπορ που γνωρίζει πολύ καλά η δική του γενιά: τα βιντεοπαιχνίδια μόνος του ή και μαζί με φίλους. Οπότε και είναι ο πλέον ειδικός για να μας μιλήσει για τη νέα μόδα των esports (συμπεριλαμβάνεται και το ταεκβοντό) που μπήκαν στο Ολυμπιακό πρόγραμμα.
«Έχω απίστευτη περιέργεια να δω πως θα λειτουργήσει όλο αυτό στο άθλημά μας. Σίγουρα θα χρειάζονται κάποιες δεξιότητες που όμως θα είναι διαφορετικές από κάποιον που έχει απέναντί του έναν αντίπαλο μη εικονικό. Ενδέχεται αυτοί που θα ξεχωρίσουν σε αυτό το παιχνίδι, να μην έχουν σχέση απόλυτη με το ταεκβοντό. Ίσως να είναι καλοί στα βιντεοπαιχνίδια. Πιστεύω πάντως ότι το άθλημα μέσα από τα esports θα ανθίσει ακόμη περισσότερο. Θα φέρει περισσότερο κόσμο που ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε τι σημαίνει ταεκβοντό. Προσπαθώ να το κάνω εικόνα στο μυαλό μου γιατί φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι αληθοφανές, χωρίς όμως σωματική επαφή. Θα ήθελα να δοκιμάσω. Σίγουρα θα νοιώσω περίεργα, έστω κι έχω επαφή με βιντεοπαιχνίδια που αφορούν μαχητικές τέχνες. Γιατί είναι διαφορετική η σωματική επαφή, από κλωτσιές μπροστά από μια τεράστια οθόνη. Είναι μια κίνηση που σίγουρα έχει μελετηθεί από τους ειδικούς, οπότε θα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα».
Κλείνοντας ο Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος αναφέρθηκε στη στήριξη που έχει από τους γονείς του, τον δάσκαλό του αλλά και τους συναθλητές του.
«Όταν έρχομαι εδώ νοιώθω λες και έχω πάει μια βόλτα με τους φίλους μου, να ξεχαστώ, να πούμε τα αστεία μας, να κάνουμε την προπόνησή μας. Νοιώθω ότι έχω άτομα γύρω μου που με στηρίζουν, στοιχείο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για έναν αθλητή. Δυστυχώς υπάρχουν αθλητές που δεν το έχουν και προσπαθούν από μόνοι τους. Για μένα αυτοί που αθλητές που τα καταφέρνουν κάτω από αυτές τις συνθήκες έχουν τον απόλυτο σεβασμό μου. Είναι πολύ δυνατοί άνθρωποι. Έχουν απίστευτη ψυχική δύναμη. Το γεγονός ότι έχω πάντα καλή ψυχολογία, οφείλεται κατά 95% στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου».
*οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από τον Κωνσταντίνο Δημητρόπουλο
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΔΟΠΑΥΛΑΚΗΣ