Η νέα ταινία του Ζακ Οντιάρ, το queer μιούζικαλ «Emilia Pérez», που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 77ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, έκλεψε τις εντυπώσεις και τις καρδιές των θεατών, με τον Γάλλο σκηνοθέτη να ξαναζωντανεύει ένα γερασμένο κινηματογραφικό είδος, το οποίο είχε ανάγκη τη μοντέρνα και τολμηρή ματιά του.
Εξαιρετικά δημοφιλές τις δεκαετίες του ’30, του ’40, και του ’50 -τότε που το κοινό είχε ανάγκη την απόδραση απ’ την πραγματικότητα- το μιούζικαλ μετέπειτα περιέπεσε σε ανυποληψία καθώς το αίτημα του ρεαλισμού γινόταν όλο και πιο επιτακτικό.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης, λοιπόν, βρήκε τον τρόπο να το κάνει ξανά επίκαιρο, βάζοντας την τρανς ηθοποιό, Κάρλα Σοφία Γκασκόν ως πρωταγωνίστρια της πρωτότυπης ιστορίας του. Ερμηνεύει, στο πρώτο μέρος της ταινίας, έναν αδίστακτο βαρόνο των μεξικανικών καρτέλ ο οποίος αποφασίζει να κάνει φυλομετάβαση. Έχει ως βοηθό μία επίμονη και πανέξυπνη δικηγόρο, την οποία ερμηνεύει εξαιρετικά η Ζόι Σαλντάνα. Ως γυναίκα πια, και με το όνομα Εμίλια Περέζ, αλλάζει ζωή, φτιάχνει ένα καινούργιο σπίτι, υποδέχεται σ’ αυτό τα παιδιά και την πρώην σύζυγό της (την οποία υποδύεται με θαυμαστή ωριμότητα η Σελένα Γκόμεζ), που βεβαίως δεν γνωρίζει τίποτα για τη νέα της ταυτότητα, και τέλος ιδρύει μια οργάνωση με σκοπό να βοηθήσει τις οικογένειες των χιλιάδων δολοφονημένων από τα καρτέλ. Τα υπέροχα τραγούδια που έχει γράψει η Camille και οι εντυπωσιακές χορογραφίες του διάσημου Νταμιέν Ζαλέ σε βάζουν αμέσως σ’ ένα σύμπαν συνεχούς κίνησης, ανατροπών και εκπλήξεων.
Στην πραγματικότητα η ταινία θα μπορούσε να είναι μια μαύρη γκανγκστερική τραγικωμωδία. Αποφασίζοντας, όμως, ο Ζακ Οντιάρ να ακολουθήσει τη φόρμα του μιούζικαλ, την απογειώνει και την κάνει ένα έργο απολαυστικό και ταυτόχρονα μια εξαιρετικά σύγχρονη και ουσιαστική κοινωνική αλληγορία. Το παρατεταμένο χειροκρότημα (ακόμα και στις συνήθως βουβές δημοσιογραφικές προβολές) αποδεικνύει ότι ο Ζακ Οντιάρ (κάτοχος ήδη του Χρυσού Φοίνικα του 2015 για το «Dheepan»), κέρδισε αυτό το δύσκολο στοίχημα και ξαναθέτει ισχυρή υποψηφιότητα για ένα ακόμα μεγάλο βραβείο.
«Κάνω σινεμά για να μην νιώθω μόνος»
«Κάναμε μια μουσική κωμωδία με χορό και τραγούδια, αλλά με αφετηρία μια τραγωδία» ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας ο Ζακ Οντιάρ τονίζοντας πως αυτό που τον σόκαρε στο Μεξικό είναι οι πολυάριθμες γυναικοκτονίες. «Η αποτυχία της δημοκρατίας είναι κάτι δυσβάσταχτο για μένα» σημείωσε.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης δήλωσε πως κάνει σινεμά για να μην νιώθει μόνος. «Αν δεν είχα την ευκαιρία, μέσω του σινεμά, να γνωρίζω κόσμο και να επικοινωνώ, θα ήμουν μάλλον μοναχικός και μισάνθρωπος. Η δουλειά του συνόλου είναι πάντα καλύτερη από του καθενός ξεχωριστά».
Η πρωταγωνίστρια της ταινίας Κάρλα Σοφία Γκασκόν είπε πως όταν πρωτοδιάβασε το σενάριο σκέφτηκε πως είναι τρελός: «Ήθελε να κάνει μια μουσική κωμωδία στα ισπανικά, ενώ δεν μιλάει τη γλώσσα κι εγώ δεν μιλάω ούτε γαλλικά ούτε αγγλικά. Όμως μου είπε, να μην ανησυχώ γιατί δεν χρειαζόμαστε τις λέξεις για να επικοινωνήσουμε. Κι έτσι ακριβώς συνέβη».
Ακόμη, η ηθοποιός είπε πως στην ταινία υπάρχει ένα μήνυμα για όλα τα τρανς άτομα, αλλά και για όλα τα άτομα που ασχολούνται με την τέχνη, που αγωνίζονται και αγωνιούν. «Και αυτό είναι ότι αξίζει να επιμένεις. Εγώ στα 52 μου χρόνια, επιτέλους τα κατάφερα! Αν, σήμερα, στο ίντερνετ γράψετε τη λέξη τρανς, θα βγει μόνο πορνογραφία και προσβολές. Εγώ έχω δεχτεί απειλές για τη ζωή μου, μόνο και μόνο επειδή υπάρχω. Το μήνυμα που έχω, λοιπόν, είναι ότι οι τρανς είμαστε όπως όλοι οι άνθρωποι. Έχουμε πάρει μια απόφαση για το σώμα μας, που αφορά μόνο το ίδιο μας το σώμα. Και η ταινία του Ζακ Οντιάρ, αυτό που κάνει, εκτός από το να προσφέρει πολύτιμη ορατότητα, είναι να δείξει ότι είμαστε ανθρώπινα όντα».
Ο Εντγκαρ Ραμίρεζ που ερμηνεύει έναν από τους ελάχιστους ανδρικούς ρόλους στο καστ, είπε πως η ταινία «φωτίζει» μια διαφορετική μορφή εξορίας, «πώς μπορείς να νιώθεις εξόριστος μέσα στη χώρα σου, αλλά και μέσα στο ίδιο σου το σώμα». «Όμως όλοι εμείς, οι άνθρωποι της Λατινικής Αμερικής, έχουμε μια τάση στο να ελπίζουμε ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. Και νιώθω ότι αυτή η ταινία στηρίζει αυτή την ελπίδα».
Νάντια Μπακοπούλου