Μια ιστορία πένθους αφηγείται η ηχητική εγκατάσταση «Ντάγκο» στο Ισλαχανέ

Την ιστορία του θείου της που έφυγε μετανάστης από τη Λάβα Σερβίων για την μακρινή Τασμανία, το 1956, για να χάσει τη ζωή του λίγο μετά την άφιξή του, σε ηλικία μόλις 19 χρονών, αφηγείται η ποιήτρια και εικαστικός Ναταλία Καραγιάννη, με την ηχητική εγκατάσταση «Ντάγκο» που παρουσιάζεται στον Πολυχώρο Πολιτισμού Ισλαχανέ, στη Θεσσαλονίκη.
Το «Ντάγκο» είναι ένα ηχητικό έργο με τρεις φωνές,  μουσική και αρχειακές ηχογραφήσεις. Ακούγονται οι φωνές της ποιήτριας Δήμητρας Κατιώνη, της ηθοποιού Αγγελικής Παπούλια και της ίδιας της κ. Καραγιάννη. Την πρωτότυπη μουσική έγραψε ο Χρήστος  Μπάρμπας, ο οποίος παίζει παίζει πιάνο, νέυ και επιμελήθηκε τον ήχο.
«Πρόκειται για μια ιστορία πένθους που βρίσκει τον καθρέφτη της στο πένθος των Αβορίγινων της Τασμανίας, με “γέφυρα” τους Έλληνες που έφτασαν εκεί, στο πλαίσιο των συμφωνιών με την Αυστραλία», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Καραγιάννη.
Όπως είπε, πρόσφατα ο πατέρας της μίλησε για τον αδελφό του για πρώτη φορά, αρθρώνοντας το όνομά του, μια πτυχή της ιστορία της που συνδέεται με τους Αβορίγινες της Τασμανίας, οι οποίοι δεν αναφέρουν το όνομα του νεκρού.
Για το κείμενο που έγραψε, επισήμανε ότι συνδυάζει την πληροφορία με την ποιητική γλώσσα και αν πιεζόταν να το χαρακτηρίσει θα επέλεγε τον όρο «ποιητικό δοκίμιο».
Στο έργο ακούγεται η Αβορίγινας Fanny Cohrane Smith, ηχογραφημένη από Άγγλο ανθρωπολόγο, σε μια εποχή, που, όπως είπε η κ. Καραγιάννη, η ανθρωπολογία επηρεάζεται από την αποικιοκρατία. 
 Η λέξη Ντάγκο είναι εφεύρεση της κ. Καραγιάννη και προέρχεται από την υποτιμητική ονομασία Ντέιγκο που απευθυνόταν στους Ισπανόφωνους, Πορτογάλους, Ιταλούς και, ενίοτε, Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ. Σπανίως, χρησιμοποιούνταν και στην Αυστραλία, όπου η πιο κοινή ονομασία για τους Έλληνες ήταν Ουόγκ.
Το «Ντάγκο» έχει διάρκεια 56 λεπτά και θα παρουσιαστεί στο Ισλαχανέ έως την 1η Μαΐου. Θα ακούγεται Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή, στις 12 το μεσημέρι και Τετάρτη, στις 12 το μεσημέρι και  στις 6 το απόγευμα. 
Γ.Χ.