«Να κρατάς την ταυτότητά σου, χωρίς να φοβάσαι να προσαρμοστείς. Να είσαι ευέλικτη, χωρίς να χάνεις τον πυρήνα σου» είναι η παραίνεση που απευθύνει η Ελληνο-Αμερικανίδα ηθοποιός, Περού Καβαλιέρι σε όσες και όσους θέλουν να χτίσουν καριέρα στην υποκριτική στο εξωτερικό.
Η Περού Καβαλιέρι η οποία συμμετείχε σε ελληνικές και διεθνείς θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές και τον ερχόμενο χειμώνα θα εμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη στη ταινία «Invincibles» σε συνέντευξη στο ΑΠΕ – ΜΠΕ τονίζει ότι ανακάλυψε τη μαγεία του θεάτρου, όταν παρακολούθησε παράσταση αρχαίας κωμωδίας, αφηγείται τη γνωριμία της με τη Χόλι Χάντερ, παραδέχεται ότι απολαμβάνει να είναι σε εγρήγορση ανάμεσα σε δύο κόσμους και εξηγεί πως κατάφερε να ερμηνεύσει έναν ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο με τη βοήθεια ενός τραγουδιού του Τζίμι Χέντριξ και μιας φωτογραφίας της Πάτι Χιρστ.
«Ο Αμερικανός παππούς μου ήταν συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, και από πολύ μικρή με έβαζε να παίζω σκηνές από παιδικές ιστορίες όταν με πρόσεχαν στο σπίτι. Η γιαγιά μου, που ήταν γλύπτρια, μου έραβε κουστούμια. Ζούσα μαγικές στιγμές μαζί τους» αναφέρει η Περού Καβαλιέρι, ανατρέχοντας στα χρόνια που κατάλαβε ότι θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική.
«Πέρα όμως από αυτά, θυμάμαι πως από πολύ μικρή ηλικία, βλέποντας ταινίες και θεατρικά, ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω κι εγώ. Μου άρεσαν τόσα πολλά επαγγέλματα και στο παιδικό μου μυαλό η υποκριτική ήταν η πιο λογική επιλογή, γιατί μέσα από αυτή μπορούσα να τα κάνω όλα: από γιατρός μέχρι ιππέας!» τόνισε η ηθοποιός, η οποία γεννήθηκε στο Σιάτλ και μεγάλωσε ανάμεσα στην Αθήνα και την Καλιφόρνια.
«Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ως θεατής ήταν το έργο “Οι Όρνιθες” του Αριστοφάνη στο Ηρώδειο. Ενθουσιάστηκα από την ενέργεια των ηθοποιών και την ανταπόκριση του κοινού. Ήταν μια εμπειρία που με σημάδεψε» σημειώνει.
Ξεκίνησε επαγγελματικά στα 14, όταν χόρευε σε ένα θεατρικό στην Καλιφόρνια και ο σκηνοθέτης της έδωσε και έναν μικρό ρόλο. «Μέσα από αυτόν ένιωσα μια διαφορετική εκδοχή ελευθερίας, που δεν είχα νιώσει μέχρι τότε μέσα από τον χορό» αναφέρει.
«Ήξερα από τότε πως είχα βρει το πάθος μου, κι ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, πάντα γύριζα πίσω σε αυτό. Ο λόγος που ασχολήθηκα πιο ενεργά με την υποκριτική στις ΗΠΑ ήταν επειδή, στην εφηβεία μου, χώρισαν οι γονείς μου και πήγα στην Αμερική με τη μητέρα μου. Εκεί μου δόθηκαν πολύ όμορφες καλλιτεχνικές ευκαιρίες και είχα πρόσβαση σε εξαιρετικές σχολές» επισημαίνει.
Η πολύτιμη συμβουλή της Χόλι Χάντερ
Όταν σπούδαζε στο πανεπιστήμιο, γνώρισε τη Χόλι Χάντερ σ’ ένα θέατρο. «Μου πρότειναν να τη βοηθάω να μαθαίνει τα λόγια της. Σιγά σιγά γνωριστήκαμε καλύτερα και κάποια στιγμή, ενώ της κράταγα τα λόγια στον κήπο της κι εκείνη έκανε γιόγκα, μου είπε ότι της θυμίζω τον εαυτό της και πως θα ήταν καλό να συνεχίσω τις σπουδές μου σε μια σχολή αποκλειστικά υποκριτικής, όπως είχε κάνει και η ίδια» τονίζει.
Ακολούθησε ενθουσιασμένη τη συμβουλή της και πέρασε από ακρόαση για τη φημισμένη Σχολή της Stella Adler στη Νέα Υόρκη. «Εκεί πέρασα δυόμισι χρόνια με καταπληκτικούς μέντορες και δασκάλους, που με βοήθησαν ουσιαστικά να διαμορφώσω τον τρόπο που λειτουργώ ως ηθοποιός» αναφέρει τονίζοντας ότι αυτά τα χρόνια ήταν αρχή της επαγγελματικής μου ιστορίας.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για την Περού Καβαλιέρι είναι να προσαρμόζεται στους διαφορετικούς ρυθμούς και τρόπους δουλειάς της κάθε χώρας.
«Κάθε αγορά έχει τη δική της κουλτούρα, δομή και κανόνες και αυτή η ευελιξία με έχει βοηθήσει να εξελιχθώ ως ηθοποιός. Στην Αμερική υπάρχει μεγάλη οργάνωση. Όλα είναι καθορισμένα, υπάρχει πειθαρχία και κάθε ρόλος προσεγγίζεται με μέθοδο. Στην Ελλάδα έχουμε πάθος, ταλέντο και πολλές φορές όλα γίνονται στην τελευταία στιγμή, αλλά συχνά βγαίνει και κάτι πολύ ζωντανό και αυθεντικό. Είναι άλλη ενέργεια, αλλά εξίσου δυνατή» εκτιμά.
«Είναι δύσκολο. Δεν θα πω ψέματα. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και δεν φτάνει μόνο το ταλέντο. Θέλει γερό στομάχι, επιμονή, υπομονή και πάνω απ’ όλα πίστη στον εαυτό σου, ειδικά όταν γύρω σου δεν υπάρχει καμία επιβεβαίωση» αναφέρει απαντώντας στην ερώτηση αν είναι δύσκολο να ακολουθήσει μία ή ένας ηθοποιός καριέρα στο εξωτερικό.
«Για να χτίσεις καριέρα έξω, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να ξεκινάς ξανά και ξανά από την αρχή. Νέες χώρες, νέες γλώσσες, νέοι άνθρωποι. Και πρέπει να κρατάς την ταυτότητά σου, χωρίς να φοβάσαι να προσαρμοστείς. Να είσαι ευέλικτος, χωρίς να χάνεις τον πυρήνα σου» επισημαίνει προσθέτοντας ότι έχει περάσει πολλές δύσκολες στιγμές και ακόμα περνάει.
«Το ταξίδι για μένα δεν ήταν και είναι καθόλου γραμμικό. Έχει πάνω, κάτω, πισωγυρίσματα. Αλλά αν το αγαπάς, δεν μπορείς να το αφήσεις. Δεν γίνεται, επειδή το πάθος μέσα σου σε κρατάει. Και τελικά, σιγά-σιγά, ανοίγουν δρόμοι. Όχι πάντα έτσι όπως τους είχες φανταστεί… αλλά με έναν τρόπο που τελικά σου ταιριάζει. Που είναι πιο κοντά στην αλήθεια σου» παραδέχεται η ηθοποιός, η οποία συμμετείχε στη συμπαραγωγή ΗΠΑ-Ελλάδας «Melina’s Dream», στο θρίλερ «The Eye» παραγωγή του Ηνωμένου Βασιλείου, στο «A Greek Recipe for Romance» (Καναδάς – ΗΠΑ) που γυρίστηκε στη Σύρο, στην καθημερινή σειρά του Open, «Σ’ αγαπώ μεν αλλά» και στην αγγλόφωνη θεατρική παράσταση «Sex Honesty» της Ρομίνας Κατσικιάν.
Όσον αφορά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης που λειτουργεί σε δύο γλώσσες, δύο κουλτούρες και δύο αγορές, τις χαρακτηρίζει «ακριβώς το κομμάτι που αγαπά!».
«Μου αρέσει να είμαι σε εγρήγορση ανάμεσα σε δύο κόσμους. Και δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι και οι κουλτούρες, οι ρυθμοί, οι τρόποι σκέψης. Το συζητούσα πρόσφατα και με τον συνεργάτη μου: στην Αμερική, ακόμα και από πολιτεία σε πολιτεία αλλάζει η “κουλτούρα”. Ναι, μιλάνε όλοι αγγλικά, αλλά ο τρόπος που σου απαντούν, που δουλεύουν, που εκφράζονται διαφέρει πάρα πολύ. Μαθαίνεις να είσαι ευέλικτος, παρατηρητικός και αυτό βοηθάει στην υποκριτική, αλλά και στο ενδιαφέρον για τη ζωή γενικά».
Τα υπόλοιπα, τα θεωρεί πιο τεχνικά ζητήματα. «Σαν ηθοποιός, καλείσαι να κινείσαι πολύ διαφορετικά σε κάθε αγορά. Στην Αμερική, για παράδειγμα, τα πράγματα είναι πιο συγκρατημένα, υπάρχει μεγαλύτερη απόσταση. Εδώ, στην Ελλάδα, οι ρυθμοί είναι πιο έντονοι, οι άνθρωποι σε θέλουν από πάνω τους, κάτι που ακόμα προσπαθώ να το συνηθίσω, ειδικά όταν πρόκειται για κάστινγκ. Οι casting directors εδώ λειτουργούν τελείως αλλιώς από ό,τι στην Αμερική. Αλλά αυτό είναι και ωραίο, επειδή είναι πιο άμεσοι, πιο προσβάσιμοι» διευκρινίζει.
Ξεχωρίζοντας τον πιο απαιτητικό ρόλο που υποδύθηκε, αναφέρεται στο θεατρικό Marisol του José Rivera. «Έπαιξα τη “γυναίκα με τις γούνες”, έναν παράλογο και σκοτεινό χαρακτήρα που έχει χάσει όλη της την περιουσία και κυνηγάει τη Μαρισόλ για να τη σκοτώσει. Μου ήταν πολύ δύσκολο να τη βρω στην αρχή, γιατί έπρεπε να καταλάβω από πού πηγάζει η αξία της ως άνθρωπος και τι είναι αυτό που την κινεί» τονίζει και περιγράφοντας πως προσέγγισε τον ρόλο σημειώνει:
«Αυτό που τελικά με βοήθησε ήταν η διάσημη φωτογραφία της Πάτι Χιρστ (Patty Hearst, ηθοποιός, που απήχθη από την ακροαριστερή “επαναστατική” οργάνωση Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός, στην οποία προσχώρησε) με το όπλο και με ενέπνευσε να βρω τον συνδυασμό παραλογισμού και απόγνωσης. Χρησιμοποίησα αυτή την εικόνα ως σημείο αναφοράς, ένα bulldog ως το «ζώο-τοτέμ» και το τραγούδι του Jimi Hendrix “Angel” για να την βρω» υπογραμμίζει.
Δύο δασκάλους της κατονομάζει ως σπουδαίους μέντορες στη ζωή και την πορεία της ως ηθοποιός. «Ο πρώτος ήταν ο Jim Kirkwood, ο άνθρωπος που με έβαλε ουσιαστικά στον δρόμο της υποκριτικής. Είχε ζήσει στη Νέα Υόρκη την εποχή που σπούδαζαν εκεί όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι, μαζί με τον James Dean. Ήταν ένας καταπληκτικός δάσκαλος και άνθρωπος, που έβλεπε το Θέατρο ως ιερό χώρο, σαν εκκλησία. Μας δίδαξε τον σεβασμό που χρειάζεται να έχουμε: απέναντι στην υποκριτική, στον χώρο, στους συνεργάτες μας και στον εαυτό μας. Ήταν πάντα εκεί για μένα, ειδικά στις δύσκολες στιγμές, τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή. Θα του είμαι για πάντα ευγνώμων» αναφέρει.
«Ο δεύτερος μέντοράς μου ήταν ο Earl Gister, ο οποίος υπήρξε διευθυντής του τμήματος υποκριτικής στο Yale. Είχε αναπτύξει μια δική του μέθοδο, που με βοηθάει ακόμη και σήμερα ειδικά όταν δυσκολεύομαι να προσεγγίσω έναν ρόλο. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μου δίδαξε ήταν πως, όπως και στη ζωή, έτσι και στην υποκριτική, συχνά λέμε κάτι και νιώθουμε κάτι άλλο. Όταν το ενσωματώσουμε αυτό στην ερμηνεία μας, τότε ο χαρακτήρας ζωντανεύει και γίνεται πιο ενδιαφέρον» τονίζει.
Η συζήτηση για την ισότητα στις αμοιβές έχει ανοίξει
Η Περού Καβαλιέρι, η οποία είναι μέλος του WIFT (Women in Film and Television) του μεγαλύτερου δικτύου γυναικών που μάχεται για την ισόρροπη εκπροσώπηση των δύο φύλων στον κινηματογράφο και την τηλεόραση θεωρεί ότι «βλέπουμε όλο και περισσότερες γυναίκες να μιλούν ανοιχτά, να διεκδικούν τον χώρο και την αξία τους, να γράφουν, να σκηνοθετούν, να παράγουν και να πρωταγωνιστούν με τη δική τους φωνή και τη δική τους ματιά».
Η συζήτηση για την ισότητα στις αμοιβές έχει ανοίξει, κι αυτό από μόνο του είναι τεράστιο βήμα. Όμως σίγουρα υπάρχει ακόμη δρόμος, πιστεύει και συμβουλεύει τις νεότερες ηθοποιούς «να μην συμβιβάζονται, αν κι αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται».
«Χρειάζεται θάρρος να πεις “όχι”, να βάλεις όρια, και να μη φοβάσαι ότι θα χάσεις τη δουλειά σου επειδή υπερασπίστηκες τον εαυτό σου. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να είμαστε εκεί η μία για την άλλη. Είμαι μέλος του WIFT που είναι μια πολύ καλή αρχή» τονίζει.
Όνειρο οι μεγάλες θεατρικές σκηνές του κόσμου
Το μεγάλο της όνειρο, όπως υπογραμμίζει είναι να συνεχίσει να δουλεύει με αγάπη και αλήθεια. «Να βρίσκω ρόλους που με εξελίσσουν και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν πάθος για την τέχνη μας. Και ναι, ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να παίξω κάποια μέρα στα μεγάλα θέατρα του κόσμου. Όχι μόνο για τη σκηνή, αλλά για το ταξίδι μέχρι εκεί. Για να μπορώ μια μέρα να πω στην κόρη μου: “Κοίτα, όλα είναι δυνατά όταν δεν τα παρατάς.” Θέλω να είναι περήφανη για μένα και να ξέρει πως μπορεί να κυνηγήσει ό,τι αγαπάει και να το πετύχει! Αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο για μένα» τονίζει.
Η Περού Καβαλιέρι συμμετέχει στην ταινία «Invincibles» του Ντάνιελ Πάνεκ συμπαραγωγή Σλοβακίας-Τσεχίας που θα κάνει πρεμιέρα στην Πράγα μέσα στην χρονιά, αλλά και στο θρίλερ «A Home to Die For» μέρος του οποίου γυρίστηκε στην Ελλάδα.
Σε συνεργασία με τον Ελληνο-Αμερικανό παραγωγό, Αλεξάντερ Πάτσος δημιούργησε κινηματογραφική εταιρεία και πρωθεί τα γυρίσματα αγγλόφωνων ταινιών στην Ελλάδα.
Κατερίνα Γιαννίκη
*Επισυνάπτονται φωτογραφίες που παραχώρησε η Περού Καβαλιέρι για χρήση στο ΑΠΕ-ΜΠΕ