Ανήσυχο πνεύμα, ως άνθρωπος και επαγγελματίας! Δύσκολα μπορείς να τον περιορίσεις και ακόμη δυσκολότερα, πολλές φορές, να προβλέψεις την επόμενη κίνησή του. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος είναι κάθε άλλο παρά υποστηρικτής της… χαλαρής καθημερινότητας και το αποδεικνύει στην πράξη!
Ο 40χρονος, άλλοτε διεθνής σέντερ, τους τελευταίους μήνες, έχει δοσμένη την προσοχή του στο πως θα διατηρείται σε καλή φυσική κατάσταση μέσω της πυγμαχίας! Τοποθετεί, δε, τον πήχη και λίγο ψηλότερα, στοχεύοντας να αγωνιστεί στο άθλημα και περιμένει ως αντίπαλο στο ρινγκ τον αδερφικό φίλο και πρώην συμπαίκτη του, Αντώνη Φώτση!
«Εβλεπα τον Φώτση που έκανε πυγμαχία και σκέφτηκα ‘Πρέπει να… φάει ξύλο , δε γίνεται! Ετσι άρχισα και εγώ», ομολόγησε ο ίδιος, χαριτολογώντας, στο Πρακτορείο 104,9 και το Αθηναϊκό -Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Πρόσθεσε αναφέροντας: «Συζητήσαμε με τον Φώτση, στη διάρκεια του καλοκαιριού, να κάνουμε μαζί ένα σπάρινγκ (σ.σ. προσομοίωση μάχης), κατά τον Οκτώβριο. Δεν ξέρω αν το θέλει ο ίδιος ακόμη, κατά πόσο είναι έτοιμος. Βλέπω να μου τα… μασάει λίγο!».
Βάζοντας τα πράγματα σε ουσιαστική βάση, εξήγησε: «Πολλοί καλαθοσφαιριστές ασχολήθηκαν με την πυγμαχία, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς και από τους πιο παλιούς ο Νίκος Γκάλης. Είναι ένα άθλημα που σε κρατάει σε πολύ καλή κατάσταση, σου δίνει δύναμη, αντοχή, ταχύτητα, έχει ενδιαφέρον όταν ανεβαίνεις να κάνεις σπάριγνκ και ανταγωνισμό. Στην ουσία, μπορείς να μονομαχήσεις με κάποιον χωρίς να πάθεις ζημιά».
«Μαθαίνω καινούργια πράγματα»
===================================
Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος προπονείται σε εγκαταστάσεις που υπάρχουν στο γήπεδο της Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη, δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, σε ένα «συμπαθητικό γυμναστήριο, στο οποίο τηρούνται μέτρα ασφάλειας για τον κορονοϊό και έχει όλα τα απαραίτητα, ένα μικρό ρινγκ», όπως επισήμανε.
Τόνισε ακόμη: «Είναι ένας τρόπος άθλησης η πυγμαχία, ένα σπορ. Είπα πριν από μερικούς μήνες να το γυρίσω σε κάτι διαφορετικό για να κρατηθώ σε φόρμα. Ηταν και η καραντίνα και έπρεπε να κάνω προπονήσεις. Αρχισα να προπονούμε μόνος, με έναν σάκο. Μετά πήγα στον ΠΑΟΚ και αρχίσαμε ατομικές με τον Γιάννη Κλώνη (προπονητής, πρωταθλητής πυγμαχίας). Είναι ενδιαφέρον, μαθαίνω καινούργια πράγματα. Μέχρι τώρα δεν έχω ανέβει στο ρινγκ, για να πλακωθώ με κάποιον στα αλήθεια.
Στην αρχή, για ασφάλεια, πρέπει να μάθεις τα πολύ βασικά, να μάθεις να παίζεις άμυνες, να καταλαβαίνεις τι γίνεται, ώστε να μην τραυματιστείς. Διότι, πάνω από όλα είναι η υγεία και με σωστούς ανθρώπους και προπονητές, αυτό νομίζω πως μπορείς να το διασφαλίσεις.
Για να κάνεις πυγμαχία δε χρειάζεσαι πολλά πράγματα, έναν χώρο και ένα μικρό ρινγκ, αν θέλεις να κάνεις σπάρινγκ. Θυμάμαι, στην καραντίνα, βγαίναμε στο πάρκο και κάναμε ασκήσεις. Στο σπίτι έκανα και κάνω ασκήσεις και μόνος μου. Πραγματικά, όποιος θέλει να κάνει πυγμαχία , δε χρειάζεται τίποτα. Είναι ωραίο σπορ, διασκεδαστικό, κυρίως για τα αγόρια το συνιστώ ανεπιφύλακτα».
Ο Ρόκι , τα αίματα και οι γονείς που ανησυχούν
================================
Βάζοντας του… δύσκολα, το να διαλέξει ανάμεσα στο μπάσκετ και την πυγμαχία, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος απάντησε λέγοντας:
«Τα ομαδικά σπορ τα αγαπάω περισσότερο, γιατί έχουν άλλη αίγλη. Ανήκεις σε μια ομάδα και κερδίζεις πολλαπλά οφέλη, κοινωνικοποιείσαι. Στο ατομικό σπορ, όπως είναι η πυγμαχία, ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου. Βέβαια, καθαρά σωματικά, το ατομικό άθλημα μπορεί να σε πάει σε πιο υψηλό επίπεδο, φτάνεις και ξεπερνάς, ίσως, περισσότερο τα όριά σου. Δε θα μπορούσα να πω ποιο από τα δύο είναι καλύτερο».
Διευκρίνισε πως για την πυγμαχία το ύψος του (2.13), σε σχέση με συνηθέστερα κοντύτερους αντιπάλους, του δίνει ένα μικρό πλεονέκτημα «λόγω χεριών», όπως είπε, αλλά «Μειονεκτώ σε ταχύτητα, σε δύναμη. Άλλη δύναμη, με τα 120 κιλά που έχω εγώ, έχει αυτός που είναι στα κιλά μου και έχει ύψος 1.90».
Αποσαφήνισε, επιπλέον, ότι: «Εχω κάνει 20-30 προπονήσεις ως τώρα, θέλω τον Οκτώβριο-Νοέμβριο να κάνω τα πρώτα σπάρινγκ. Δεν έχω σκεφτεί το πλαίσιο των αγώνων, πως θα είναι. Θέλω, σε αυτήν τη φάση, να μάθω τα βασικά, θέλω να μπω στο ρινγκ και να είμαι αξιοπρεπής, θέλω να είμαι υγιής, να μην τραυματιστώ και οι αντίπαλοί μου να είναι σε κατάσταση όμοια με μένα».
Αποκάλυψε ότι η πρώτη αντίδραση των γονιών του, ειδικά της μητέρας του, όταν έμαθαν για την πυγμαχία, ήταν το κλασικό ελληνικό «Πρόσεχε να μη χτυπήσεις», αλλά και ότι ο ίδιος, πριν αρχίσει να ασχολείται με το άθλημα, είχε την εντύπωση πως:
«Θα μπω στο ρινγκ και θα είναι όπως ο… Ρόκι, που βγαίνει ματωμένος και θα πέφτουν η μία μπουνιά μετά την άλλη. Η πυγμαχία, όμως, δεν είναι έτσι όπως φανταζόμουν, δεν παίζεται… ταβερνόξυλο!. Είναι ένα άθλημα, θα μπορούσα να πω, για τζέντλεμεν, στο οποίο μπαίνουν στο ρινγκ δύο άνθρωποι και δε θέλει να τραυματίσει ο ένας τον άλλον, αλλά να δείξει ποιος έχει καλύτερη αντίδραση, αντίληψη, ίσως περισσότερο θάρρος, πιο πολύ… αντριλίκι, ποιος είναι πιο αθλητής από τον άλλο, στο πλαίσιο του ρινγκ, με τον διαιτητή, τα προστατευτικά.
Είναι ένα άθλημα με όλη την έννοια της λέξης. Πραγματικό άθλημα, όχι ξύλο. Ένα άθλημα, το οποίο ίσως είναι λίγο παρεξηγημένο στην Ελλάδα και όχι πολύ διαφημισμένο, αν και έχουμε καλούς αθλητές, με διακρίσεις σε ευρωπαϊκό και ολυμπιακό επίπεδο».
Ρούλα Αβραμίδου