H Weirdwave, από τις 3 Ιουλίου, παρουσιάζει στους κινηματογράφους την ισπανική feel good ταινία To 47 τoυ Μαρσέλ Μπαρένα, με πρωταγωνιστή τον Εντουάρντ Φερνάντεθ στον ρόλο ενός οδηγού λεωφορείου που κατάφερε να άλλαξε την εικόνα της Βαρκελώνης.
Το 47, που απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και άλλα τέσσερα βραβεία Γκόγια, ενώ κέρδισε συνολικά οκτώ βραβεία Γκαουντί (ανάμεσά τους και τα βραβεία καλύτερης ταινίας και κοινού), βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Η ταινία σημείωσε ρεκόρ εισπράξεων στο ισπανικό Box Office κι έγινε η πιο δημοφιλής καταλανική στους κινηματογράφους τα τελευταία 40 χρόνια!
ΥΠΟΘΕΣΗ
Το φιλμ είναι εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του Μανόλο Βιτάλ, ενός οδηγού λεωφορείου που συνετέλεσε στη δημιουργία της σύγχρονης Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια της άνθησης της πόλης τη δεκαετία του 1970.
Όταν οι αρχές αρνήθηκαν να φέρουν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην δυσπρόσιτη περιοχή του, το Torre Baró, επικαλούμενες την κακή κατάσταση και τη στενότητα των δρόμων, ο Βιτάλ πήρε το τιμόνι του λεωφορείου της διαδρομής 47, για να τους αποδείξει πως έκαναν λάθος. Στην πορεία, η διαδρομή αυτή εξελίχθηκε σε μια μαζική γιορτή, ένα κίνημα για την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης.
Το 1978 το Torre Baró πήρε το λεωφορείο του και ο Vital έγινε η ενσάρκωση του λαϊκού ήρωα.
Στην ταινία ακούγεται το διάσημο παραδοσιακό καταλανικό τραγούδι “ El rossinyol” και ο ισπανικός αντι-φρανκικός ύμνος “ Gallo Rojo, Gallo Negro”, ενώ αξίζει να μνημονεύσουμε το νεύμα του Πασκουάλ, χρήστη της γραμμής 47, τον οποίο στην ταινία παίζει ο Κάρλος Κουέβας: πρόκειται για τον Πασκουάλ Μαραγάλ, μετέπειτα δήμαρχο της Βαρκελώνης και σημαντική μορφή στην Καταλονία.
Η χρήση μη επαγγελματιών ηθοποιών, πολλοί από τους οποίους είναι κάτοικοι της γειτονιάς, προσδίδουν μια αυθεντικότητα και μια φρεσκάδα στο φιλμ, ενώ Το 47 καταφέρνει να αποδώσει την αίσθηση που απέπνεε η Βαρκελώνη της δεκαετίας του ’70, συνδυάζοντας επιδέξια τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα. Η χρήση αρχειακών εικόνων στην αφήγηση συνδυάζεται με μια κινηματογραφική αισθητική που θυμίζει τις ταινίες της εποχής. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η χρήση της ισπανικής και της καταλανικής γλώσσας: οι δύο γλώσσες συνυπάρχουν σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, όχι μόνο στην ίδια συζήτηση αλλά, μερικές φορές, μέσα στην ίδια πρόταση, και αυτό ενισχύεται από την εκπληκτική ερμηνεία του πολυβραβευμένου, Καταλανού πρωταγωνιστή Εντουάρντ Φερνάντεθ.
Για τον ηθοποιό, ο Μανόλο Βιτάλ, ο ήρωας που ενσαρκώνει, και ο οποίος παλεύει μόνος απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα, «είναι ένας άνθρωπος που έχτισε την Βαρκελώνη με τα ίδια του τα χέρια. Και γι’ αυτό τον αγαπώ πολύ. Χωρίς να το επιδιώκει, λειτούργησε επαναστατικά για την πόλη και άθελά του υπήρξε ηγέτης με έναν εντελώς φυσικό τρόπο. Υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια των μεταναστών, της κοινότητας, της γειτονιάς…».
Mία ταινία για τη σημασία του συλλογικού αγώνα και της προσωπικής αξιοπρέπειας, που μας χαρίζει ένα υπέροχο, συγκινητικό τέλος.
ΕΓΡΑΨΑΝ
Ένα feelgood χρονικό για έναν οδηγό λεωφορείου που άλλαξε την Βαρκελώνη. Έσπασε τα ταμεία στην Ισπανία”
VARIETY
Εδώ όλα αποπνέουν αυθεντικότητα. Μια μεγάλη ταινία και ένα ειλικρινές βλέμμα στη γειτονιά, τους ανθρώπους και τους αγώνες τους. Η εντιμότητα του να δίνεις φωνή σε όσους δεν είχαν ούτε λόγο, ούτε λεωφορείο.
EL MUNDO
Πιστεύεις τόσο πολύ τους χαρακτήρες, σε σημείο που θες να μπεις στην οθόνη και να τους αγκαλιάσεις
L’ESCRIBA
Είναι δύσκολο να κινηματογραφήσεις ένα συναίσθημα. Πώς μπορεί η αξιοπρέπεια, οι ρίζες και το να ανήκεις, να κινηματογραφηθεί; Εδώ δεν υπάρχουν κόλπα ή ερμηνείες: υπάρχουν άνθρωποι, ιστορία και η γυμνή αλήθεια.
CINEMANIA
ΤΟ 47 (El 47, IΣΠΑΝΙΑ, 2024, 110’)
Σκηνοθεσία: Μαρσέλ Μπαρένα
Σενάριο: Μαρσέλ Μπαρένα
Ηθοποιοί: Εντουάρντ Φερνάντεθ, Κλάρα Σεγκούρα, Ζοέ Μποναφόντε, Κάρλος Κουέβας
(photos: Weirdwave)