«…Στα ογδόντα σου να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να πεις ότι έκανα αυτό που γούσταρα άσχετα από το αν έβγαλα λεφτά…», Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις τι σημαίνει πάθος, τι σημαίνει μεράκι και έρωτας για αυτό που κάνεις. Το masterclass του Κώστα Χριστίδη, «Συνθέτοντας μια ζωή ανάμεσα στο Χόλυγουντ και την Ελλάδα» στo πλαίσιo του προγράμματος Meet the future και με αφιέρωμα «Μουσική σε κίνηση: Η τέχνη του film scoring» του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αποδείχθηκε ένα ιδιαίτερα ευχάριστο διάλειμμα. Διάλειμμα και τροφή για… συνειρμούς.
Ο Κώστας Χριστίδης, γνωστός συνθέτης – ενορχηστρωτής κινηματογραφικής μουσικής (μέντοράς του ο Christopher Young), έχει εργαστεί σε πολύ επιτυχημένες ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές. Ειδικά όσοι αγάπησαν τη σχετικά πρόσφατη σειρά «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, με τις όμορφες μελωδίες μπροστά και πίσω από τους διαλόγους, μάλλον τον γνωρίζουν ήδη.
Οι μουσικοί είναι ωραίοι άνθρωποι! Βρίσκονται στο δικό τους κόσμο, με τους δικούς τους ρυθμούς, τη δική τους «τρέλα». Διότι όταν η μουσική έχει εισχωρήσει σε κάθε κρυφή γωνιά του μυαλού σου, μέχρι και στο τελευταίο κυτταράκι του σώματός σου, δεν μπορείς παρά να ζεις με αυτή· να ζεις γι’ αυτή… Κι αυτή, είτε το πιστεύεις είτε όχι, έχει πραγματικά πολλά μαθήματα ανθρωπιάς να σου δώσει.
«Να ξέρετε», συμβουλεύει ο Κώστας Χριστίδης, «για να δουλέψετε ως συνθέτες, πρέπει να αφήσετε το “ εγώ” σας έξω». Θα το προχωρήσω λίγο αυτό. Μιλάμε για έναν κλάδο με μεγάλες απαιτήσεις. Οι απαιτήσεις σημαίνουν σκληρή δουλεία, αλλά η σκληρή δουλειά δεν σημαίνει απαραίτητα επιτυχία. Αν δεν μάθεις να βάζεις στην άκρη την επιθυμία για ικανοποίηση του εγωισμού σου, αν δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, τότε δεν μπορείς και να διαχειριστείς την αποτυχία, το λάθος. Δεν μπορείς να τα διαχειριστείς γιατί δεν τα δέχεσαι. Με μια τέτοια στάση και ειδικά ως συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, που αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να μπεις σε μια ευρεία συνεργατική διαδικασία, δεν επιβιώνεις.
«Διαφορετικές προσεγγίσεις…». Η μουσική είναι τέχνη και ως τέχνη απαντάται στον καθένα διαφορετικά, μοναδικά. Αυτό είναι και το μεγαλείο της. Σου δίνει πάτημα να αφεθείς ελεύθερος, να ψαχτείς, να γνωρίσεις, να πειραματιστείς και εν τέλει να δημιουργήσεις βάζοντας την ιδιαίτερη πινελιά σου. Μιλάμε για μια ελευθερία πολύτιμη που σε καθιστά σιγά σιγά ανεξάρτητο με μια πιο ευρεία έννοια. Μια ελευθερία που αν μπορέσεις να την διαχειριστείς συνετά, σου προσφέρει την ψυχική ολοκλήρωση.
«…Στα ογδόντα σου να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να πεις ότι έκανα αυτό που γούσταρα άσχετα από το αν έβγαλα λεφτά…». Αυτό μόνο ένας άνθρωπος της τέχνης θα μπορούσε να το πει ευθέως. Ας επικεντρωθούμε λίγο στην τελευταία φράση: «άσχετα από το αν έβγαλα λεφτά». Έχει υπερισχύσει στην κοινωνία -ειδικά σε εμάς, τους νεότερους- η άποψη «δουλεύω για να βγάζω, να κερδίζω», σε βάρος του «δουλεύω γιατί θέλω να δημιουργώ, να παράγω έργο». Το όλο νόημα, ωστόσο, βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το τελευταίο. Διότι είναι η δημιουργία που σε κρατάει ζωντανό.
Εν τέλει, αυτό που έχουμε ανάγκη είναι ανθρώπους να πονούν αυτό που κάνουν, να το χαίρονται, να το ευχαριστιούνται. Αυτό χρειαζόμαστε. Αυτό και… πολλή, πολλή μουσική!
*Η Σοφία Ζαρκαντζά είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Στιγμές και Απόψεις» του ΑΠΕ-ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Πρακτορείου