Η Ελληνική Νεογνολογική Εταιρεία (ΕΝΕ) θρηνεί τη Μαρία Δεληβοριά – Παπαδοπούλου, την Ελληνίδα στην οποία είχε αποδοθεί ο τίτλος του θρύλου της Νεογνολογίας, που έφυγε από τη ζωή, την περασμένη Παρασκευή, στην Αμερική.
«Η Μαρία Δεληβοριά έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, αλλά η μνήμη της θα μείνει ζωντανή μέσα από το επιστημονικό της έργο και τα εκατομμύρια των νεογνών που κέρδισαν τη μάχη για τη ζωή χάρις στους ορίζοντες που άνοιξε με τη διορατικότητα και την ευαισθησία της. Θα μείνει ζωντανή μέσα στην καρδιά και τη μνήμη των εκατοντάδων γιατρών τους οποίους εκπαίδευσε και ενέπνευσε την αγάπη για το άρρωστο παιδί, των εκατοντάδων Ελλήνων γιατρών στους οποίους άνοιξε δρόμους, των χιλιάδων Ελλήνων ασθενών που βρήκαν θεραπεία σε εξειδικευμένα κέντρα με τη βοήθεια και τη συνδρομή της. Η Μαρία Δεληβοριά θα μείνει για πάντα ζωντανή στη μνήμη και την καρδιά των ανθρώπων της Ιθάκης, στους οποίους χάρισε απλόχερα την αγάπη της. Η απώλειά της μεγάλη και το πένθος βαρύ για όλους εμάς που τη γνωρίσαμε προσωπικά και μας αγκάλιασε με στοργή χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς όρια. Αισθανόμαστε τυχεροί που είχαμε το προνόμιο να τη γνωρίσουμε και θα τη θυμόμαστε πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΕΝΕ.
Η Μαρία Δεληβοριά – Παπαδοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, στα χρόνια του μεσοπολέμου, έζησε τα νεανικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε την Ιατρική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ειδικεύθηκε στην Παιδιατρική κατά τη δεκαετία του ’50 και μετεκπαιδεύτηκε στη Νεογνολογία, τη Γενική Φυσιολογία, την Εμβρυϊκή Φυσιολογία, τη Νεογνική Φυσιολογία και Παθοφυσιολογία, σε Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία του Καναδά και των ΗΠΑ. Διακρίθηκε για το πρωτοποριακό της έργο στη Νεογνολογία και την Περιγεννητική Ιατρική σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήταν η πρώτη νεογνολόγος παγκοσμίως που υποστήριξε με μηχανικό αερισμό νεογνά με αναπνευστική δυσχέρεια κάνοντας μια επανάσταση στη διαχείριση των νεογνών με αναπνευστικά προβλήματα . Χάρη σε αυτήν εκατομμύρια νεογνών κέρδισαν τη μάχη για τη ζωή. Ήταν παγκοσμίως γνωστή και για το πρωτοποριακό ερευνητικό της έργο σε ό,τι αφορά τους μηχανισμούς πρόκλησης εγκεφαλικής βλάβης στα έμβρυα και νεογνά με περιγεννητική ασφυξία και υποξαιμική ισχαιμική εγκεφαλοπάθεια. Για περισσότερα από 50 χρόνια υπηρέτησε σε πανεπιστημιακές θέσεις διαφόρων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προσέφερε τις υπηρεσίες της στους μικρούς της ασθενείς που τόσο αγαπούσε υπηρετώντας στην πρώτη γραμμή σε Νοσοκομειακές θέσεις. Κοντά της μαθήτευσαν εκατοντάδες γιατροί, που σήμερα κατέχουν σημαντικές θέσεις στα μεγαλύτερα νοσοκομεία του κόσμου. Είχε αναπτύξει ένα πολύ πλούσιο, πλην όμως ανώνυμο, φιλανθρωπικό έργο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων που ήταν πολύ κοντά της.
Το ερευνητικό και συγγραφικό της έργο έτυχε διεθνούς αναγνώρισης και ερευνητικές της δραστηριότητες χρηματοδοτούνταν συνεχώς από το 1969 από το Εθνικό Σύστημα Υγείας των ΗΠΑ. Σε αναγνώριση του επιστημονικού έργου αλλά και της προσφοράς της είχε λάβει πλήθος διεθνών τιμητικών διακρίσεων και βραβείων. Ιδιαίτερης σημασίας υπήρξε η αναγόρευσή της ως Επίτιμης Διδάκτορος των Ιατρικών Σχολών του ΑΠΘ και ΕΚΠΑ καθώς επίσης και η απονομή του τίτλου του θρύλου της νεογνολογίας (Legends in Neonatology).