Κυπρίνοι, τα γνωστά ψάρια που βρίσκονται σε όλα τα ποτάμια και τις λίμνες της Ιαπωνίας, αλογάκια, σπιτάκια επηρεασμένα από αρχαία ιαπωνικά κεραμικά, είναι κάποια από τα θέματα που πρωταγωνιστούν στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, οι οποίες ανανεώθηκαν μεν, αλλά ο …ιαπωνικός αέρας, συνεχίζει να φυσά εκεί.
Δημιουργός των γλυπτών έργων τέχνης είναι η Ντίνα Αναστασιάδου, απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα, με μεταπτυχιακό στην ιαπωνική ιστορία της τέχνης, η οποία έζησε για δέκα χρόνια στη νησιωτική χώρα της Ανατολικής Ασίας. «Το αρχαιολογικό μουσείο του Τόκιο είναι γεμάτο από τέτοια αντικείμενα, όπως κτερίσματα τάφων της αυτοκρατορικής οικογένειας. Τα έχω δει πολλές φορές και είμαι κυριολεκτικά εμποτισμένη από τον ιαπωνικό πολιτισμό. Όλο μου το έργο είναι βαθιά επηρεασμένο από αυτόν και θα έλεγα ότι ζω ανάμεσα σε Ελλάδα και Ιαπωνία», δηλώνει η κ. Αναστασιάδου στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Η ίδια βραβεύτηκε για το έργο της από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ιαπωνίας το 2011, ενώ από την 1η Ιανουαρίου, όπως λέει, είναι πρόεδρος του Ελληνο-Ιαπωνικού Συνδέσμου Φιλίας, που έχει σαν σκοπό την προώθηση του ιαπωνικού πολιτισμού, τις αμοιβαίες σχέσεις και την αλληλοκατανόηση ανάμεσα στις δύο χώρες.
Στη διπλανή βιτρίνα εκτίθενται γλυπτά με παιδικές μορφές. «Σ’ αυτό το κομμάτι τα εκθέματα είναι εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική κλασική γλυπτική. Είναι κάποια παιδικά κεφάλια που έκανα πριν πολλά χρόνια, από άτομα που γνώρισα και ζούσα από κοντά. Ήταν συμμαθητές των παιδιών μου, καθώς τα δικά μου παιδιά δεν κατάφερα να τα πείσω να …καθίσουν σαν μοντέλα για να φτιάξω τα γλυπτά τους», αποκαλύπτει η κ. Αναστασιάδου.
Ακριβώς από πάνω, υπάρχει ένα έργο ζωγραφικής που απεικονίζει δύο αγκαλιασμένα παιδιά, φτιαγμένο με την ιαπωνική τεχνική sumi-e, που η καλλιτέχνιδα έμαθε από μία οικογένεια Ιαπώνων καλλιτεχνών, με την οποία έζησε από κοντά για περίπου πέντε χρόνια.
«Είναι η τέχνη των καλογήρων, των βουδιστών ζεν, που τον 14ο αιώνα πέρασαν την τεχνική αυτή από την Κίνα στην Ιαπωνία. “Sumi” σημαίνει στα ιαπωνικά μελάνι, ενώ το “e” είναι ιδεόγραμμα και σημαίνει ζωγραφική», εξηγεί. «Ζωγραφική με μελάνι λοιπόν, από το ορυκτό σούμι, το οποίο οι Κινέζοι ανακάλυψαν ότι όταν το τρίβουν με κομμάτια από απολιθωμένες ρίζες δέντρων και το ανακατεύουν με νερό, δημιουργείται μία μορφή μελάνης η οποία είναι ανεξίτηλη. Με αυτήν τη μελάνη ξεκίνησαν να κάνουν καλλιγραφία και σιγά-σιγά η γραφή εξελίχθηκε σε ζωγραφική, στην οποία δεν υπάρχει δυνατότητα διόρθωσης», αναφέρει.
Την τεχνική αυτή η Ντίνα Αναστασιάδου τη διδάσκει σε ενήλικες, υπό την αιγίδα της ιαπωνικής πρεσβείας. Όπως τονίζει, σ’ αυτό το είδος ζωγραφικής, υπάρχουν συγκεκριμένοι νόμοι αισθητικής. «Η αντίληψη του ωραίου από πολιτισμό σε πολιτισμό και από εποχή σε εποχή αλλάζει. Υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην αισθητική και την αντίληψη του ωραίου τόσο στην Άπω Ανατολή όσο και στη Δύση», λέει.
Οι Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ στην οδό Καρόλου Ντηλ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είναι έτοιμες να «τσακώσουν» οποιονδήποτε ανυποψίαστο θεατή περνά από μπροστά τους. «Καλό είναι οι Έλληνες να βλέπουν έργα τέχνης, γιατί κάθε μορφή τέχνης βοηθά τον άνθρωπο να ξεφύγει για λίγο από τα προβλήματα του, καθώς χαλαρώνει τη σκέψη και αποτελεί έναν τρόπο επικοινωνίας με οποιονδήποτε άνθρωπο, από οποιοδήποτε κοινωνικό στρώμα και από οποιονδήποτε λαό», αναφέρει η κ. Αναστασιάδου.
Υπογραμμίζει ακόμη ότι η νέα γενιά των Ελλήνων έχει πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες των οποίων το έργο αξίζει να γίνει γνωστό και εκτός Ελλάδος. «Οι Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ και ο επιμελητής τους Γιάννης Αργυριάδης, προβάλλουν το νεότερο ελληνικό πολιτισμό μέσα από τις εκθέσεις τους, γιατί η Ελλάδα δεν έχει μόνο παρελθόν, πρέπει να έχει και συνέχεια», καταλήγει.
Βαρβάρα Καζαντζίδου
[φωτογραφίες Γ. Αργυριάδης]