Μια πραγματική ιστορία για την κλιματική αλλαγή και τη μετανάστευση, «η Αφρίν στον καιρό της πλημμύρας», παρουσιάζεται αυτές τις μέρες και ως την ερχόμενη Πέμπτη σε κινηματογραφικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης, με αφορμή την έναρξη της διανομής της ταινίας στους χώρους προβολής. Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι η Αφρίν, που ζει μόνη της σε μια νησίδα από λάσπη, στον ποταμό Βραχμαπούτρα, στα σύνορα Ινδίας και Μπαγκλαντές.
Ορφανή από μητέρα και μόνη καθώς ο πατέρας της εγκατέλειψε τη νησίδα για να βρει δουλειά σε κάποιο εργοστάσιο, η ίδια προετοιμάζεται για τις πλημμύρες αποθηκεύοντας στεγνό φαγητό και προμήθειες. Άλλωστε ο Μάρτιος πλησιάζει και οι ντόπιοι δεν γνωρίζουν πότε ακριβώς θα ξεκινήσουν οι μουσώνες, γι’ αυτό είναι διαρκώς σε επιφυλακή, παρατηρώντας τα σημάδια της φύσης και τις αλλαγές του καιρού, αφού για τους επόμενους πέντε μήνες θα πρέπει να ζουν μέσα στο νερό και να μετακινούνται με βάρκες.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Άγγελος Ράλλης, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, τονίζει ότι αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας ήταν για εκείνον η κλιματική κρίση καθώς όλο και περισσότερο εκδηλώνονται από τη μία άκρη του πλανήτη ως την άλλη, πλημμύρες, κυκλώνες, πυρκαγιές και άλλες φυσικές καταστροφές.
«Αυτή ήταν η αρχική μου σκέψη κι έτσι επισκέφθηκα την περιοχή στα σύνορα Ινδίας και Μπαγκλαντές, αφού στην έρευνά μου πριν από το ταξίδι παρατήρησα ότι σε εκείνον τον τόπο ζουν μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι που επηρεάζονται από τις πλημμύρες πέντε μήνες τον χρόνο. Ό,τι είδαμε τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλία, συμβαίνει πέντε μήνες στη συγκεκριμένη περιοχή της Ασίας ενώ οι άνθρωποι εκεί έμαθαν να ζουν με αυτόν τον τρόπο και κατάφεραν να προσαρμοστούν γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Δεν μπορούν να φύγουν εκτός αν καταστραφεί εντελώς το σημείο όπου διαμένουν και αναγκαστούν να εκτοπιστούν και να ζήσουν σε μεγάλες μητροπόλεις» σχολιάζει.
Για την εξέλιξη της ταινίας επισημαίνει ότι η Αφρίν αποφασίζει κάποια στιγμή να μεταναστεύσει στην πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές, την Ντάκα, όπου ενσωματώνεται στην αγορά εργασίας, στο περιθώριο της μεγάλης πόλης και με άλλα μικρά παιδιά μαζεύει το βράδυ σκουπίδια για να τα πουλήσει ως ανακυκλώσιμη ύλη. Σχετικά με τα γυρίσματα, τονίζει ότι υπήρξε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο κινηματογράφησης ώστε να υπάρξει ασφάλεια και για την Αφρίν αλλά και για τον κινηματογραφιστή και αναφέρει ότι δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία καθώς σε αυτό το πλαίσιο πολύς κόσμος χάνει τη ζωή του. «Ωστόσο έχω συνηθίσει να βρίσκομαι σε δύσκολες συνθήκες. Έχω εργαστεί ως φωτορεπόρτερ πριν κάνω ταινίες ενώ η προηγούμενη ταινία μου γυρίστηκε στο Ιράκ και είχε θέμα τις απαγωγές του ισλαμικού κράτους» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Ράλλης και προσθέτει: «ξέρω ότι είναι επικίνδυνο αλλά έπρεπε να βιώσω και εγώ τις πλημμύρες για να μπορέσω να τις κινηματογραφήσω. Ο εξοπλισμός μου καταστράφηκε, η υγρασία έφτανε το 95 με 97% ενώ σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη ακόμη και τα άγρια ζώα, τα τσακάλια και τα φίδια έψαχναν να βρουν καταφύγιο».
Η ταινία, που γυρίστηκε σε διάστημα πέντε ετών και είναι μια παραγωγή Ελλάδας, Γαλλίας και Γερμανίας, με παραγωγό την Maria Del Mar Rodriguez, βραβεύτηκε πέρσι στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ενώ έχει προβληθεί σε 45 φεστιβάλ ως τώρα και κατάφερε να αποσπάσει 16 διεθνείς βραβεύσεις. Μετά την ολοκλήρωση των προβολών στη Θεσσαλονίκη, θα ξεκινήσει να προβάλλεται στην Αθήνα ενώ ξεκινά και η διανομή της στην Ιταλία. Θα ακολουθήσουν τηλεοπτικές προβολές στην ΕΡΤ, το ZDF στη Γερμανία και το ARTE στην Ιταλία.
Όσο για την Αφρίν, ο σκηνοθέτης σημειώνει πως έχει διατηρήσει επαφή μαζί της καθώς, όπως λέει, «επρόκειτο για μια συνεργατική ταινία και ήταν σημαντικό να υπάρξει ένα κοινωνικό αποτύπωμα, ώστε να βρεθεί μια βιώσιμη λύση για την Αφρίν στο μέλλον, να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα ασφαλές περιβάλλον, ένα σύστημα υγείας και ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο». Σήμερα η ίδια βρίσκεται σε μια μη κυβερνητική οργάνωση που παρέχει πρόσβαση σε ιδιωτική εκπαίδευση, παίζει κρίκετ, μαθαίνει θέατρο, έχει αναπτύξει διάφορες πτυχές του ταλέντου της, και διαβάζει αγγλικά. «Είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι για εκείνην. Πριν από έναν μήνα ήμασταν στη Ντάκα για την πρεμιέρα της ταινίας που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της περιοχής» συμπληρώνει…
Π. Γιούλτση