Μια μητέρα φεύγει, μια κόρη μένει. Η πρώτη θεωρεί πως με το να εργαστεί ως μετανάστρια στη Γερμανία κάνει ό,τι καλύτερο για το παιδί της, ενώ η δεύτερη δεν μπορεί να συγχωρέσει την απώλεια και το γεγονός ότι μεγάλωσε χωρίς τους γονείς της.
Ένα «σενάριο» βγαλμένο από τη ζωή και μία κατάσταση γνώριμη στις ελληνικές οικογένειες περασμένων δεκαετιών, γίνεται η υπόθεση της νουβέλας της Χαρούλας Αποστολίδου «Μάλο Μόμε, μικρό κορίτσι», την οποία διασκεύασε για το θέατρο και σκηνοθέτησε η Νάντια Δαλκυριάδου. Η παράσταση «Μάλο Μόμε ή Μικρό Κορίτσι» έρχεται στη Θεσσαλονίκη, με στόχο να επαναλάβει την επιτυχία που σημείωσε στην πρωτεύουσα.
«Το Μάλο Μόμε μιλά για ένα κορίτσι που έχασε τη μάνα του και την ψάχνει. Η παράσταση λοιπόν έχει θέμα της την αρχετυπική αυτή σχέση μητέρας – κόρης, αλλά και τη μετανάστευση, που είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνει αυτή η σχέση» δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου, που υποδύεται το ρόλο της μητέρας.
Η ίδια μοιράζεται τη σκηνή με τις δύο «κόρες» της, την Ξένια Αλεξίου και την Ήρα Ρόκου. Μητέρα και κόρη αφηγούνται τις εμπειρίες τους. Η πρώτη του ταξιδιού για τη Γερμανία, τον λόγο που την οδήγησε να πάρει αυτήν την απόφαση και την καθημερινότητά της εκεί, ενώ η δεύτερη το πώς βίωσε την πάροδο των χρόνων και το μεγάλωμα χωρίς τους γονείς της. Παράλληλα, η μικρότερη κόρη, έχει σκηνές με την αδερφή της, αλλά κυρίως παρουσιάζει ως αφηγήτρια, το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που συνέβησαν και συμβαίνουν όσα παρακολουθεί ο θεατής στην πλοκή. «Μιλά δηλαδή για τη συνθήκη που έκανε η Γερμανία με την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’50 προκειμένου να υποδεχθεί μετανάστες από τη χώρα μας, για τις συνθήκες ζωής των μεταναστών, το πώς ταξίδευαν, το πώς και το πού ζούσαν. Επίσης δίνει στοιχεία για το πώς οι μετανάστες αφιέρωναν τραγούδια στο ραδιόφωνο και πώς επικοινωνούσαν με τους δικούς τους στην Ελλάδα» εξηγεί η κ. Σαραφείδου. Στο πλαίσιο αυτό, γνωστά τραγούδια που αναφέρονται στη μετανάστευση και μικρά κομμάτια που έγραψε ο Οδυσσέας Γκάλλιος, συνδέονται αρμονικά με το κείμενο και προκαλούν συγκίνηση.
«Το έργο αναφέρεται σε παρελθούσες δεκαετίες. Η προσωπική ιστορία την οποία εκθέτει υποτίθεται ότι συμβαίνει στα τέλη του ’80 με αρχές ’90, όμως είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το σήμερα, γιατί και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν μεταναστευτικές ροές και ειδικά στην Ελλάδα, που θα έλεγα ότι είναι χώρα προέλευσης για μετανάστες στο εξωτερικό, είναι σταθμός για τις μεταναστευτικές ροές, αλλά και χώρα προορισμού, καθώς υποδεχόμαστε μετανάστες και πρόσφυγες» προσθέτει η ηθοποιός.
Τη σύνδεση του παρελθόντος -και σε πολλές περιπτώσεις παρόντος- που αφορά τη μετανάστευση, με αυτό που συμβαίνει σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο, κάνει ένας Σύρος πρόσφυγας, ο Μπακάρ Αλμπακάρ, με φιλική συμμετοχή και ρόλο – έκπληξη.
Στο καθαυτό θέμα της μετανάστευσης, το έργο μετατοπίζει την οπτική από τα παθήματα του ξενιτεμένου και «φωτίζει» μια πιο σκοτεινή πλευρά, αυτήν του ανθρώπου που μένει πίσω. Εκτός όμως από αυτό, θίγει ένα διαχρονικά επίκαιρο θέμα, τη σχέση μητέρας – κόρης. «Αυτή η σχέση, έστω κι αν δεν πρόκειται για μητέρα μετανάστρια και κόρη που έμεινε πίσω, εκφράζει τη δυσκολία του συγκεκριμένου δεσμού και τη σύγκρουση που συμβαίνει πάντοτε, έτσι κι αλλιώς, ανάμεσα στη μία γενιά και στην άλλη» υπογραμμίζει η κ. Σαραφείδου.
Τέλος, σημειώνει ότι το «μικρό κορίτσι» του τίτλου του έργου, δεν αναφέρεται μόνο στις κόρες, αλλά και στην ίδια τη μητέρα. «Αυτό συμβαίνει υπό την έννοια ότι δεν είναι γυναίκες που αποφασίζουν οι ίδιες για τη ζωή τους, αλλά κατά κάποιο τρόπο οι συνθήκες καθορίζουν τις επιλογές τους. Οι τρεις παλεύουν να ενηλικιωθούν, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Μάλο Μόμε είναι μια ιστορία ενηλικίωσης και μάλιστα με ηρωίδες γυναίκες, που ακόμη δεν έχουμε βρει την ισότιμη θέση μας στην κοινωνία δίπλα στους άντρες» καταλήγει.
Η παράσταση «Μάλο Μόμε ή Μικρό Κορίτσι», που επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού, θα παρουσιαστεί για τρεις μόνο παραστάσεις στο Metropolitan Urban Theater, στις 19, 20 και 21 Μαρτίου στις 9 το βράδυ.
Βαρβάρα Καζαντζίδου